الزامات طراحي فضاي آموزشي معلولين با رويكرد طبيعت گرايي

معلوليت به مثابه پديده اي زيستي و اجتماعي است كه جوامع بشري صرف نظر از ميزان توسعه يافتگي اعم از كشورهاي توسعه يافته و يا در حال توسعه با آن مواجه هستند. يكي از اقشار آسيب پذير جامعه، معلولين هستند. از دست دادن توانايي هاي جسمي همواره براي هر انساني مشكلات اجتماعي و رواني خاصي به شمار مي آورد كه اين مشكلات ناشي از عدم تطابق توانايي هاي فرد با شرايط جديد جسمي خويش و واقعيتهاي موجود در محيط زندگي است. از آنجايي كه بخشي از وجود موانع برسر راه معلولان ناشي از ناديده گرفتن نيازهاي آنان در طراحي فضاها مي باشد، لذا سازگار نمودن فضاهاي زندگي و ارزيابي فضاهاي عمومي و درماني موردنياز جهت بهبود توانمندي آنها ضروري مي باشد. در اين راستا، طراحي فضاهاي كالبدي مورد استفاده معلولين جسمي مي تواند به تقويت توانايي ها و كاهش استرس ناشي از بيماري ها و معلوليت ها و در نهايت افزايش مشاركت كمك نمايد. تحقيقات نشان مي دهد كه يكي از راهكارهاي مهم اخير در راستاي ارتقا كيفيت محيط مراكز بازتواني، ايجاد ارتباط بيماران با طبيعت در نظر گرفته شده است. در اين پژوهش به بررسي الزامات طراحي فضاهاي آموزشي معلولين با درنظر گرفتن مولفه هاي طبيعت گرايي در معماري پرداخته شده است.