بررسي سيماي حضرت آدم (ع) از ديدگاه مولانا در مثنوي معنوي

Examining the appearance of Hazrat Adam from the perspective of Rumi in Masnavi Mawani

بشر همواره در طول حيات خود به دنبال كمال و رسيدن به حقيقت هستي بوده است. خداوند براي هدايت انسان و نيل او به سعادت داستان هايي از پيامبران و سرگذشت ايشان، به عنوان برترين نمونه هاي خلقت و انسان هاي راستين در قرآن كريم آورده است. اولياي الهي هر كدام راهبر و پيشواي انسان هاي عصر خويش بوده اند، و با رهنمون كردن بشر به سوي درستي آنان را از جهل و تاريكي درون ميرهانند. حضرت آدم (ع) و همسرش حوا (ع) اولين آفريده‌هاي خداوند به عنوان اشرف مخلوقات بوده اند. پروردگار به آدم استعداد فوق‌العاده‌اي براي درك حقايق هستي عطا فرمود و آن را در او به فعليت درآورد. چنانكه همۀ اسماء و اسسرار الهي را به او تعليم داد. مولانا جلال الدين محمد بلخي، شاعر پرآوازه قرن هفتم، در مثنوي معنوي كه خود بازتابي از كلام خداوند است، از نام پيامبران و معجزاتشان براي تآثير بيشتر كلامش بهره جسته است. در پژوهش حاضر كه به روش توصيفي_تحليلي است، و با مراجعه به منابع كتابخانه‌اي صورت گرفته، نگارنده قصد دارد، به تبيين و تحليل سيماي حضرت آدم (ع) كه مولانا در مثنوي بدان توجه داشته است، بپردازد.