دانشگاه رازي و جامعۀ پيرامون آن

ادعاي اصلي مقاله وجود رابطه ‎اي ضعيف و كم‌بسامد ميان دانشگاه رازي و جامعه پيرامون آن است و تلاش مي‎كند دلايل اصلي اين موضوع را نزد دوگانه مذكور بررسي كند. سازوكارهاي مختلفي نزد طرفين وجود دارد كه در اين اختلال ارتباطي نقش دارند. يافته ها حاكي از آن است كه مناسبات و سازوكارهاي مهم در فضاي دانشگاه براي ناتواني در برقراري ارتباط و سوق دادن دانشگاه به‎ سمت «در خود بودن» عبارت‌اند از: تأسيس دستوري و غير زمينه‎ مند دانشگاه و نامناسب بودن با پتانسيل‎ هاي منطقه، تسلط رويكرد علوم طبيعي در دانشگاه و رشد نگاه «علم براي علم» از بدو تأسيس تاكنون، جدايي فيزيكي دانشگاه و برساختن ديوارهاي نفوذناپذير، حضور كمرنگ شخصيت ‎هاي مرزي در دانشگاه و جذب اعضاي هيئت‌علمي غير بومي. سازوكارهاي مهم براي تمايل نداشتن جامعۀ پيرامون جهت ارتباط با دانشگاه نيز عبارت‌اند از: حضور پررنگ مناسبات سنتي و رهبرانِ محلي آن، ضعيف جامعۀ مدني و حوزۀ مدني و تمايل نداشتن سازمان‎ هاي دولتي به همكاري با دانشگاه.