تجربه ‎اي زيسته از تدريس فلسفه و تأملي در چرايي عدم اشتياق دانشجويان به مباحث كلاس

فهم آسيب‌هاي نظام آموزش عالي گاهي از طريق تأمل و بحث نظري و پيشين حاصل مي‌آيد و گاهي از طريق بازنگري در تجربه‌ها و به‌صورت پسيني. گرچه هركدام از اين دو روش مزيت‌ها خاص خود را دارد و نمي‌توانند جايگزين يكديگر شوند اما روش دوم معمولاً بيشتر افق گشا بوده و به نتيجه عملي مي‎ انجامد. مكتوب نمودن تجربه زيسته اساتيد در دوران تدريسشان از مصاديق روش دوم است كه به‎ خاطر زبان صميمانه و غير رسمي آن، بهتر مورد توجّه قرار مي‌گيرد. آنچه در اين نوشتار تقديم مي‌گردد تجربه شخصي نگارنده از اتفاقي در كلاس‌هاي تدريس فلسفه است كه سبب گرديد هم در مقام نظر در مورد روش تدريس فلسفه و آسيب‌شناسي آن بيشتر تأمل كنم و هم در مقام عمل در روش تدريس خودم تجديد نظر كنم. محور اصلي اين نوشتار و اين تجربه زيسته تأمل در اين پرسش است كه چرا برخلاف اينكه انتظار مي‌رود فلسفه درسي جذاب باشد و مخاطبان خود را جذب نموده و درگير بحث كند، نتيجه كلاس ‎هاي فلسفه چنيني نيست؟ در اين نوشتار تلاش نموده‌ام در حدم فهم و تجربه خود در مورد اين پرسش تأمل داشته باشم.