مقايسه نظام هاي آموزش از راه دور در كشورهاي مختلف

هدف اين مقاله بررسي و تحليل نظام هاي آموزش از راه دور در كشورهاي : انگلستان، هندوستان، آمريكا، استراليا، مي باشد. اين پژوهش به روش كيفى و با رويكرد تحليلى ـ استنباطى انجام شده و با استفاده از منابع موجود و در دسترس به تحليل و استنباط نظام هاي آموزش از راه دور دركشورهاي:انگلستان، هندوستان،آمريكا، استراليا پرداخته است. سرعت تغيير و پيشرفت در جوامع اطلاعاتي امروزي چنان است كه هر جامعه اي مي كوشد خود را با اين تغييرات سريعا وفق دهد. بحث آموزش نيز اينك از شكل سنتي خود خارج شده و به سمت آموزش هاي الكترونيكي و مجازي رفته است. هر كشور يا منطقه اي روش متفاوتي در توسعه و گسترش فناوري دارد. انگلستان يكي از اولين كشورهايي بود كه آموزش از راه دور را ارئه كرد در اجراي اين امر، در دهه هاي 80 و 90 ميلادي، چنان موفق شد كه الگوي نوين از آموزش از راه دور در دنيا شد. در كشورهاي چين و هندوستان عامل اساسي گرايش به نظام آموزش از راه دور تراكم جمعيت و عدم تكاپوي ظرفيت و بودجه موسسات آموزشي است. هم اكنون تعداد 17 دانشگاه مكاتبه اي و 5دانشگاه آزاد برنامه هاي آموزش از راه دور را در سطوح مختلف ارايه مي دهند. اطمينان از تساوي فرصت هاي آموزشي و تامين فرصت هايي آموزشي برابر براي همه در سراسر آمريكا هميشه بخشي از اهداف دموكراتيك اين كشور بوده است. در استراليا آموزش از راه دور را موسسات عمومي و خصوصي ارائه مي كنند. اين آموزش در ابتدا به شكل سنتي و مبتني بر كتابهاي مرجع بود؛ ولي با رشد و توسعه فناوري در استراليا اين كشور، به عنوان يكي از پيشگامان رشد فناوري توانست در دانشگاهها از روش هاي ارائه متنوعي مانند دوره اي برخط، پست الكترونيكي، تلفن، ويدئو كنفرانس و تلويزيون شبكه اي و راديو و تلويزيون بهره مند شود.