مقايسه سيستم آموزش ايران با ژاپن

در اين مقاله كه ما به بررسي شباهت ها و نيز تفاوت هاي سيستم آموزشي غالب بر دبيرستان هاي ايران و ژاپن مي پردازيم، جمع آوري مطالب عمدتا به روش اسنادي و بر پايه مقالات، كتاب ها و همچنين سايت هاي ديگر پيش كسوتان صورت گرفته است. روش تحقيق بر مبناي توصيفي- تطبيقي مي باشد تا حداكثر ميزان سنجش و بهره گيري صورت پذيرد و نيز تحليل داده ها به صورت مضموني ميسر گرديده است كه اين موجب كسب يك ديد كلي به هدف اين مقاله خواهد شد. عليرغم برتري تحصيلي نوجوانان در كشورهاي ايران و ژاپن، آموزش مدارس در اين مناطق با طيف وسيعي از چالش ها براي ايجاد آموزش فراگير و با كيفيت براي همه مواجه است. با وجود آگاهي از اين واقعيت كه ما اطلاعات زيادي در مورد روابط ديپلماتيك و ترجيحات مذهبي داريم، اساساً در مورد ساير جنبه هاي زندگي، از جمله سيستم آموزشي، چيز زيادي نمي دانيم و اگر تحصيلات كشورها را درك نكنيم، مسلماً ارتباط مؤثري با آنها نخواهيم داشت. هدف اين فصل بررسي اين است كه چگونه اين چالش ها رخ مي دهند و چه اقداماتي براي مقابله با آنها انجام شده است. با تمركز بر چين، ژاپن و جمهوري كره، اين فصل ابتدا اصلاحات آموزش مدرسه را از دهه 1990 در اين كشورها مرور مي كند. بخش‌هاي بعدي نابرابري آموزشي و شيوه جديدي از آموزش و يادگيري را در اين كشورها ارائه مي‌كند. اين مقاله با پرداختن به اين موضوع به اين نتيجه مي رسد كه كشورهاي آسياي شرقي بايد زمينه هاي مشترك بيشتري را براي ايجاد حس و هويت جمعي بيشتر براي به اشتراك گذاشتن مسئوليت براي ساختن جهاني انعطاف پذير، فراگير و پايدار از طريق آموزش شهروندي جهاني و آموزش براي توسعه پايدار كشف كنند.