اثربخشي آموزش مهارت هاي اجتماعي بر سازش پذيري و اختلال هاي هيجاني – رفتاري دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثر بخشي آموزش مهارتهاي اجتماعي با شيوه شناختي رفتاري بر سازش پذيري و اختلالهاي هيجاني رفتاري دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش حاضر آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و مرحله پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري پژوهش را تمامي دانش آموزان پسر پايه پنجم و ششم ابتدايي مظنون به اختلالهاي هيجاني رفتاري منطقه ي دو شهر تهران تشكيل ميدادند كه تعداد ۳۰ نفر از آنها با استفاده از روش خوشه اي چند مرحله اي تصادفي انتخاب و به شيوه تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند براي سنجش سازش پذيري و اختلالهاي هيجاني رفتاري از سياهه رفتاري كودك آشنباخ و رسكولا، 2001) استفاده شد برنامه آموزش مهارتهاي اجتماعي والكر (والكر ، ۱۹۸۳) طي ۱۷ جلسه به مدت دو ماه براي افراد گروه آزمايش ارائه شد براي تحليل داده از آزمون تحليل كوواريانس اندازه گيري مكرر استفاده شد تحليل داده ها نشان داد در مرحله پس آزمون و پيگيري بين دو گروه آزمايش و كنترل در سازش پذيري و اختلالهاي هيجاني رفتاري تفاوت معنادار وجود دارد. بر اساس نتايج اين پژوهش پيشنهاد ميشود آموزش مهارتهاي اجتماعي به عنوان يك برنامه مكمل آموزشي در مدارس در نظر گرفته شود.