مطالعه تطبيقي « روش هاي تربيت اجتماعي» در دوره آموزش ابتدائي ايران و ژاپن

هدف مقاله حاضر مطالعه تطبيقي روش هاي تربيت اجتماعي در نظام آموزشي ايران و ژاپن از منظر سياست هاي كلان و تحليل محتواي كتب دوره ابتدائي است. روش پژوهش، تطبيقي (كيفي) و براي تحليل داده ها و ارائه نتايج از رويكرد ناحيه اي بردي استفاده مي شود. سطح تحليل و واحد مشاهده تحقيق كلان ( كشور ) و استراتژي انتخاب نمونه نظام هاي اجتماعي متفاوت، نتايج آموزشي متفاوت بر اساس رويكرد آشنا سازي غريبه ها است. براي جمع آوري داده ها، از منابع آموزشي همچون اسناد ملي،گزارش هاي وزارت آموزش و پرورش، كتب درسي دوره ابتدايي، مقالات نشريات و كتب استفاده گرديد. يافته هاي پژوهش نشان داد در هر دو نظام آموزشي، به منظور تربيت اجتماعي افراد در كنار استفاده از روش هاي تعليمي از روش هاي تربيتي نيز استفاده مي شود. روش هاي تعليم و تربيت اجتماعي در دوره آموزش ابتدائي ژاپن نسبت به ايران از تنوع بسيار پايئني برخوردار است؛ با اين وجود روش‌هاي تعليم و تربيت اجتماعي مبتني بر فعاليت دانش‌آموزان به صورت گروهي است. در حوزه روش هاي تربيتي، روش هايي نظير روش محبت، روش بازانديشي، روش مرطوب، روش بازي و ... در تربيت اجتماعي دوره آموزش ابتدائي ژاپن به كار گرفته مي شود كه تاثير بسيار عميقي در كسب ارزش هاي اجتماعي دارد. توصيه سياستي و كليدي اين پژوهش، بازنگاري و بازآفريني در روش هاي تعليم و تربيت اجتماعي، معطوف نمودن روش هاي تربيت اجتماعي به زندگي اجتماعي واقعي كودكان و ايجاد بسترهاي لازم براي اجراي روش بازانديشي در دوره آموزش ابتدايي است.