چكيده فارسي :
با شيوع ويروس كرونا در دسامبر 2019 و بسته شدن مراكز آموزشي بسياري از كشورها، در جهت جبران تعطيلي امور آموزشي، آموزش و يادگيري مجازي به عنوان بهترين راهكار، جايگزين آموزش سنتي شد. حال آنكه قبل از بحران كرونا آموزش از راه دور در بيشتر دانشگاه ها و همچنين در مناطق صعب العبور و دورافتاده، و مناطقي كه درگير جنگ بودند، مورد حمايت قرار مي گرفت، اما امروزه آموزش مجازي، به علت پاندمي كرونا به مدارس رسيده و در كليه مراكز آموزشي به عنوان يك ضرورت مورد استفاده قرارمي گيرد. روي آوردن نظام هاي آموزشي كشور ها به آموزش مجازي نيازهاي جديد آموزشي را، هم از لحاظ زيرساخت هاي اينترنتي و دسترسي به ابزاري هايي مانند: لپ تاپ، تبلت و يا گوشي هوشمند و هم از لحاظ رويكرد هاي نوين آموزشي به وجود آورده است، به عبارت ديگر براي اثربخشي آموزش مجازي بايد به زيرساخت هاي فني و آمادگي هاي معلمان، مدارس و دانش آموزان توجه نمود. اين پژوهش با هدف بررسي ميزان آمادگي كشورهاي ايران، آلمان و انگلستان از نظر زيرساخت هاي لازم براي آموزش مجازي به روش تحليلي- مقايسه اي و با توجه به الگوي جرج بردي انجام شده است و با توجه به سه مولفه ي دسترسي دانش آموزان به كامپيوتر و اينترنت، آمادگي نرم افزاري و سخت افزاري مدارس و توانمندي معلمان در آموزش هاي از راه دور؛ اطلاعات و داده ها از طريق جستجو در بانك هاي اطلاعاتي موجود در شبكه جهاني اينترنت و مقالات مختلف داخلي و خارجي و همچنين گزارشات رسمي كشورها گردآوري شدند. نتايج پژوهش نشان مي دهد بخش عمده اي از كشورهاي جهان آمادگي ورود به دنياي جديد آموزش هاي مجازي را دارا نبوده اند. آمادگي كشورمان براي ارائۀ آموزش هاي مجازي مانند اكثر كشورهاي درحال توسعه بوده، به اين صورت كه در سه مولفه مورد بررسي درحد متوسط بين30 تا60 درصد بوده است و كشور ما به نسبت آلمان و انگليس آمادگي كمتري براي ورود به دنياي آموزش مجازي را داشته است.
چكيده لاتين :
With the spread of the corona virus in December 2019 and the closure of educational centers in many countries, to compensate for the closure of educational affairs, virtual education and learning replaced traditional education as the best solution. While before the corona crisis, distance education was supported in most universities and also in remote and remote areas, and areas that were involved in war, but nowadays, due to the corona pandemic, virtual education is not allowed in schools, reached and is used in all educational centers as a necessity. The transition of the educational systems of the countries to virtual education meets the new educational needs, both in terms of internet infrastructure and access to tools such as laptops, tablets or smartphones, and also in terms of new educational approaches. In other words, for the effectiveness of virtual education, attention should be paid to the technical infrastructure and preparation of teachers, schools and students. This research was conducted with the aim of investigating the level of readiness of Iran, Germany and England in terms of the necessary infrastructure for virtual education in an analytical-comparative way and according to the George Brady model and according to the three components of students access. to computer and internet, software and hardware preparation of schools and the ability of teachers in distance education; The information and data were collected through searching in the databases available on the Internet and various domestic and foreign articles as well as the official reports of the countries. The results of the research show that most of the countries in the world are not ready to enter the new world of virtual education. The readiness of our country to provide virtual education is like most developing countries, in the three components examined, it was between 30 and 60 percent on average, and our country was less prepared to enter the world of virtual education compared to Germany and England.
