صنايع فرهنگي و رويكرد توسعه نوآوري منطقه اي در ايران

كشور ايران از معدود كشورهايي است كه علاوه بر دارا بودن ذخاير غني ارضي و معدني، به دليل پيشينه غني فرهنگي در زمينه هنر-صنعت نيز در سطح جهاني مطرح و مورد توجه است. نخست اينكه بزرگترين مزيت نسبي جامعه ما مزيت فرهنگي است. فرهنگ اصيلي كه در خطه هاي مختلف كشور دست يافتني و قابل رويت مي باشد. از سوي ديگر با توجه به گرايش هاي جديدي كه در فضاي توسعه اي مطرح است، ايران قابليت بالايي در توسعه منطقه اي و ديدگاه نوآورانه در حوزه صنايع فرهنگي دارد. يكي از مزيت هاي نسبي فرهنگ در ايران، مزيت منطقه اي است كه انواع ميراث فرهنگي ملموس و غير ملموس را به ارمغان مي آورد. توسعه نوآوري منطقه اي يكي از رويكردهايي است كه بنا بر ويژگي هاي صنايع فرهنگي در ايران از يك سو و مغفول ماندن آن ار سوي ديگر مي تواند مورد توجه قرر گيرد. بر اين اساس اين مقاله به روش كيفي با استفاده از شيوه مصاحبه خبرگان و تاكيد بر تحليل محتوا انجام گرفته است. يافته هاي بدست آمده از تحليل محتواي ديدگاه خبرگان، نشان مي دهد ايران به عنوان كشوري است كه مزيت فرهنگي منحصر به فرد دارد. با اين حال نيازمند برنامه ريزي يكپارچه و استراتژيك در اين زمينه و آگاهي بخشي به مديران و تصميم گيرندگان است تا بتوان الزامات توسعه نوآوري درون منطقه اي را با توجه به مناطق مختلف در ايران را مشخص نمود.