گذري بر توسعه پايدار نوآوري در ايران و نقش دولت در اجراي آن

تحولات گسترده علمي و فناوري در جمهوري اسلامي ايران با محوريت نوآوري و توجه به نقش زيست‌بوم توسعه نوآوري به جريان افتاده است و تلاش مي‌شود نگرشي يكپارچه و پايدار به نقش زيست‌بوم توسعه نوآوري در كشور در جاري و ساري باشد. نقش نهادها و بازيگران مختلف علمي، پژوهشي، فناوري، اقتصادي، قانوني، سياسي و اجتماعي در زيست‌بوم نوآوري مشخص و ديده‌شده است. زيست بوم نوآوري، در شكل ظاهري خود، اجزاي ساختاري متفاوت، متكثر و متنوعي مانند مراكز رشد، پارك‌هاي علمي و فناوري، شتابدهنده‌ها، صندوق‌هاي سرمايه‌گذاري و خطرپذير و غيره را شامل مي‌شود. همان‌گونه كه داوران، ناظران و آگاهان اقتصادي و علمي اعلام نمودند، ايران در سال ۲۰۱۱ بيشترين رشد علمي دنيا را تجربه كرد و در غرب آسيا جايگاه برتر (رتبه ‌اول) و در دنيا هم موقعيت مناسبي (رتبه پانزدهم) را در اختيار گرفت. در اين مقاله سعي شده است با روش تحليل محتوا، به بررسي ابعاد توسعه پايدار و توسعه پايدار نوآوري، بايد‌ها و نبايد‌ها بپردازيم و نقش دولت را به‌عنوان يكي از مهم‌ترين بازيگران و تأثيرگذاران بر عرصه علم و فناوري در جهت ارتقاي سطح علمي و فناوري جمهوري اسلامي ايران، به بحث گذاشته شود.