نوآوري و توسعه فناوري براي امنيت انرژي (مدل مفهومي: مديريت ناترازي گاز طبيعي)

افزايش جمعيت و توسعه اقتصادي كشورها باعث بالارفتن فزاينده تقاضاي انرژي شده است و اين امر امنيت انرژي را با چالش مواجه مي‌سازد. ايران نيز براي اجراي برنامه‌هاي توسعه‌اي خود، نيازمند توجه فوري و ويژه به بهره‌وري انرژي، استفاده از منابع مختلف انرژي و گذار امن انرژي براي دستيابي به امنيت انرژي مي‌باشد، و در اين مسير با توجه به عدم اطمينان در تحولات بلندمدت و ديناميك عرضه و تقاضاي انرژي، نگاه علمي به روندهاي فناوري و نوآوري از اهميت خاصي برخوردار است. بررسي سياست‌هاي بهينه‌سازي مصرف انرژي در ايران، نشان مي‌دهد كه اجراي اين سياست‌ها به تنهايي در افق 1420 جوابگوي رفع ناترازي توليد و مصرف انرژي نخواهد بود. لذا در اين مقاله با تمركز بر ناترازي گاز طبيعي (به دليل سهم بالاي گاز طبيعي در تامين انرژي حال و آتي كشور)، به نقش فناوري‌ها و نوآوري‌هاي اخير و نوظهور در حوزه گاز طبيعي و گذار امن انرژي پرداخته مي‌شود. بدين منظور ضمن تشريح دوازده دسته از فناوري و نوآوري‌هاي كليدي، روش‌هاي پركاربرد مدل‌سازي سيستم عرضه و تقاضاي انرژي نيز مرور خواهد گرديد تا بتوان اثربخشي راهكارهاي فناورانه و نوآرانه بر كاهش ناترازي انرژي را بررسي نمود. در انتها مدلي مفهومي براي استفاده از نوآوري و فناوري در امنيت انرژي با رويكرد مديريت ناترازي گاز طبيعي ارائه خواهد شد.