بررسي اثر سهم تسهيلات قرض الحسنه بر نرخ بيكاري در اقتصاد ايران

اين موضوع كه وضعيت متغيرهاى كلان اقتصادى در دوره هاي مختلف چه تغييراتي داشته و آيا دولت ها با اعمال سياستهاى پولي و مالي توانسته اند وضعيت متغيرهاى اقتصادى مانند بيكـارى را در سطح مطلوب حفظ كند سوالي است كه سياستمداران و اقتصاددانان به دنبال يافتن پاسخ براى آن هستند. دولت ها با اعمال سياست پولي بهينه براي دستيابي به اشتغال كامل اقدام مي نمايند. هدف اصلي در اين مطالعه بررسي اثر سهم تسهيلات قرض الحسنه بانكي بر نرخ بيكاري در ايران مي باشد. دوره زماني مورد مطالعه 1400-1363بوده و آمارهاى مورد نياز به صورت سرى زماني با استفاده از روش خودرگرسيون با وقفه هاي توزيعي گسترده (ARDL) مورد بررسي قرار مي گيرد. نتايج تحقيق نشان مي دهد يك واحد افزايش در تسهيلات قرض الحسنه به ترتيب در كوتاه مدت و بلند مدت منجر به 15 واحد و 17 واحد بهبود در نرخ بيكاري در ايران ميشود، يعني به عبارت ديگر افزايش در پرداخت تسهيلات قرض الحسنه منجر به كاهش نرخ بيكاري مي گردد. همچنين اثر مخارج دولتي و رشد اقتصادي بر متغير نرخ بيكاري منفي و اثر رشد اقتصادي بر اين متغير مثبت مي باشد. ضريب تصحيح خطاي مدل نشان مي دهد كه 89 درصد از شوك وارده در كوتاه مدت به سمت مقادير بلند مدت تعديل مي شود، لذا آنجا كه اثر سهم تسهيلات قرض الحسنه بانكي به عنوان متغير تاثير گذار بر بيكاري در اين مطالعه بيان گرديد، پيشنهاد مي گردد: با توجه به روند كاهشي سهم اين نوع از تسهيلات در شبكه بانكي كشور زمينه افزايش و تسهيل اعطاي تسهيلات قرض الحسنه فراهم گردد؛ چرا كه پرداخت اين نوع از تسهيلات در قالب طرح هاي اشتغال زا ميتواند در كاهش نرخ بيكاري و افزايش اشتغال موثر باشد.