بررسي اثرات توسعه مالي و رشد اقتصادي بر مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير در ايران

در اين مطالعه به بررسي تأثير مولفه‌هاي بخش مالي و توليد ناخالص داخلي بر مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير در كشور ايران پرداخته شده است. با استفاده از داده‌هاي ساليانه بازه زماني 1367 تا 1398 و نيز بهره‌گيري از يك مدل ARDL-ECM تخمين و مدل‌سازي متغيرهاي مورد بررسي صورت پذيرفته است. نتايج حاصل از تخمين نشان از رابطه منفي ميان توليد ناخالص داخلي(GDP) و مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير دارد؛ به عبارتي با رشد اقتصادي و افزايش درآمد سرانه، جامعه به سمت افزايش مصرف انرژي‌هاي فسيلي ارزان قيمت رفته و سرمايه‌گذاري و در نتيجه مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير تحت تاثير منفي قرار گرفته است. هم‌چنين اثر شاخص توسعه مالي بر مصرف انرژي تجديدپذير نيز از نظر آماري معنادار نبوده كه مي‌توان دليل آن را بي توجهي بنگاه هاي اقتصادي دولتي و خصوصي به سرمايه‌گذاري در انرژي‌هاي تجديدپذير عنوان نمود كه مهم‌ترين علت آن را نيز مي توان به ناكارآمد بودن سيستم مالي كشور براي تامين مالي اين پروژه ها، يارانه هنگفت پرداختي دولت به سوخت‌هاي فسيلي و عدم توجيه اقتصادي سرمايه‌گذاري در انرژي هاي تجديدپذير اشاره نمود كه نتيجه آن ارزان بودن انرژي هاي فسيلي و در نتيجه عدم توجه و انگيزه كافي به سرمايه‌گذاري در انرژي هاي تجديدپذير شده است.