پيش‏ بيني انديشه‌‏پردازي خودكشي براساس دشواري تنظيم هيجان و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت در سالمندان ساكن در سراي سالمندي

زمينه و هدف: امروزه در بسياري از كشورها خودكشي افراد سالمند به‌‏عنوان يك مسأله مهم بهداشت عمومي مطرح است. از اين‏رو، پژوهش حاضر با هدف پيش‏بيني انديشه‌‏پردازي خودكشي براساس دشواري تنظيم هيجان و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت در سالمندان ساكن در سراي سالمندي انجام شد. روش بررسي: پژوهش توصيفي و از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي سالمندان ساكن در سراي سالمندان وابسته به سازمان بهزيستي شهر تهران در سال 1402 بود، كه با روش نمونه‌‏گيري در دسترس تعداد 100 نفر انتخاب و به ابزارهاي پژوهش شامل چك‏‌ليست اطلاعات دموگرافيك-فرم محقق ساخته، پرسش‏نامه دشواري تنظيم هيجان (گراتز و رومر، 2004)، پرسش‏نامه سبك زندگي ارتقادهنده سلامت (والكر و همكاران، 1987) و پرسش‏نامه ايده‌‏پردازي خودكشي (بك، 1979) پاسخ دادند. تحليل داده‌‏ها با روش‏هاي آمار توصيفي (فراواني، درصد، ميانگين و انحراف معيار)، ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه با SPSS نسخه 26 انجام شد. يافته‏‌ها: نتايج نشان داد كه بين نمره كل دشواري تنظيم هيجان (0/612=r و 0/018 P) و ابعاد آن با انديشه‌پردازي خودكشي سالمندان همبستگي مثبت و معناداري وجود دارد (0/05 P). اين رابطه بين سبك زندگي ارتقادهنده سلامت (0/479-=r و 0/026 P) و ابعاد آن با انديشه‌‏پردازي خودكشي منفي و معنادار بود (0/05 P). همچنين، نتايج حاصل از تحليل رگرسيون نشان داد كه عامل دشواري تنظيم هيجان و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت در مجموع توان پيش‏بيني 32 درصد از واريانس انديشه‏‌پردازي خودكشي در ميان سالمندان را داشته‌‏اند. نتيجه‏‌گيري: با توجه به نتايج مي‏‌توان گفت افزايش مهارت تنظيم هيجاني و ارتقاي سبك زندگي سلامت‌‏محور مي‌‏توانند در كاهش انديشه‏‌پردازي خودكشي در افراد در معرض خطر مؤثر واقع گردد.