تاب آوري و عوامل موثر بر آن در زنان مبتلا به سرطان پستان

زمينه و هدف: سرطان پستان چالش‌برانگيزترين بيماري است كه زنان با آن مواجه هستند و ميزان تاب‌آوري در بيماران مبتلا، تعيين كننده توانايي آنها در مقابله با استرس ناشي از آن است. اطلاعات نسبتاً محدودي در مورد تاب آوري بيماران در محيط هاي باليني موجود است. هدف مطالعه ما ارزيابي سطح تاب آوري و شناسايي عوامل پيش بيني كننده تاب آوري در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسي: يك مطالعه مقطعي با شركت 218 زن مبتلا به سرطان پستان در سال 2022 (فروردين تا اسفند) انجام شد. شركت كنندگان سه مقياس، يعني مقياس تاب آوري كانر- ديويدسون، پرسشنامه اميد به زندگي اشنايدر، و مقياس چند بعدي حمايت اجتماعي ادراك شده را همراه با اطلاعات جمعيت شناختي و بيماري خود گزارش شده تكميل كردند. از آمار توصيفي و رگرسيون خطي تك متغيره و چندگانه براي بررسي پيش‌بيني‌كننده‌هاي تاب‌آوري استفاده شد. يافته ها: ميانگين نمرات (انحراف معيار) براي تاب‌آوري، حمايت اجتماعي و هاپ به ترتيب (16/68) 59.37 ,(6.19) 38/53, 59.22 بود. بر اساس تحليل رگرسيون، 50/8 درصد از تغييرات تاب‌آوري را مي‌توان با 6 متغير موجود در مدل ارائه‌شده توضيح داد (R^2adj=0.508, P 0.001) . وضعيت اشتغال و مرحله بيماري با تاب آوري رابطه معني داري نشان نداد و حمايت اجتماعي ادراك شده بيشترين تأثير را بر تاب آوري داشت(β=0.516, P 0.001). نتيجه گيري: همانطور كه نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد حمايت اجتماعي، اميد، سن و سطح درآمد با تاب‌آوري زنان مبتلا به سرطان پستان همبستگي معني‌داري دارد. بنابراين، مداخلات و برنامه‌هاي طراحي شده براي افزايش حمايت اجتماعي و اميد در اين زنان مي‌تواند بهبود تاب‌آوري و كيفيت زندگي كلي آنها را در مقابله با سرطان پستان تسهيل كند