عوامل موثر بر خودكارآمدي شيردهي در مادران داراي نوزاد نارس

زمينه و هدف: اگرچه مشكلات شيردهي در مادران نوزادان نارس شايع‌تر است، اما خودكارآمدي شيردهي مادر (BSE) عاملي قابل تغيير است كه ممكن است ميزان شيردهي را بهبود بخشد. اين مطالعه با هدف بررسي عوامل تأثيرگذار بر خودكارآمدي شيردهي در مادران داراي نوزاد نارس انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي بر روي 360 مادر داراي نوزاد نارس كمتر از 6 ماه كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند، انجام شد. جمع‌آوري داده‌ها به‌وسيله پرسش‌نامه‌هاي فرم جمعيت‌شناختي، مقياس خودكارآمدي شيردهي (BSES-SF)، حمايت اجتماعي ادراك‌شده (MSPs) انجام شد. يافته ها: بيش از نيمي از زنان (51/4%) خودكارآمدي شيردهي پاييني داشتند. تفاوت آماري معني داري بين گروه هاي سني مادر، سطوح مختلف تحصيلات همسر، سن حاملگي در بدو تولد و BSES-SF وجود داشت. بر اساس مدل رگرسيون، حمايت اجتماعي ادراك توانست 15/6درصد از واريانس BSES-SF را پيش‌بيني كند. بر اساس مدل خطي چند متغيره، حمايت اجتماعي درك‌شده، سن مادر، سن حاملگي در بدو تولد، تجربه قبلي شيردهي مادران و سطح تحصيلات همسر توانستند 31.5 درصد از واريانس BSES-SF را پيش‌بيني كنند. و سطوح بالاتر حمايت اجتماعي (β=0.283، P 0.001) ، داشتن تجربه قبلي شيردهي (β=-0.253، P 0.001) و سن حاملگي بالاتر در بدو تولد (β=0.106، P=0.020) با سطح بالاي خودكارآمدي شيردهي همراه بود. نتيجه گيري: اين يافته‌ها مي‌تواند به ارائه‌دهندگان مراقبت‌هاي بهداشتي كمك كند تا از تلاش‌ها براي بهبود حمايت اجتماعي براي افزايش خودكارآمدي شيردهي كمك نمايد. همچنين، افزايش امكانات حمايتي براي مادران داراي زايمان زودرس ممكن است براي بهبود خودكارآمدي با شيردهي مفيد باشد.