رفتارهاي خود مراقبتي و عوامل مرتبط با آن در بيماران ديابتي نوع 2

زمينه و هدف: ديابت يك بيماري كشنده و خاموش است كه عوارض و مشكلات ناشي از آن تاثير گسترده اي بر كيفيت زندگي بيماران داشته و هزينه زيادي را بر آنها تحميل مي نمايد به همين سبب جهت جلوگيري از تشديد بيماري و بروز عوارض ناشي از آن ، افراد بيمار به خود مراقبتي نياز دارند لذا مطالعه حاضر به بررسي خود مراقبتي و عوامل موثر برآن در بيماران ديابتي پرداخته است. روش بررسي: مطالعه حاضر ازنوع توصيفي تحليلي بوده كه تعداد 80 نفر از بيماران ديابتي مراجعه كننده به كلينيك هاي درماني در سال 1400 به روش سر شماري انتخاب شدند و داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه خودمراقبتي توبرت گلاسكوجمع آوري گرديد وتجريه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 26 انجام شد. يافته ها: پس از تجزيه و تحليل داده ها از نظر رفتارهاي خود مراقبتي در حدود 65 درصد افراد در وضعيت نيمه مطلوب قرار داشتند . كمترين نمره خودمراقبتي به ترتيب مربوط به بُعد فعاليت و مراقبت از پاها بوده و بيشترين نمره خودمراقبتي مربوط به بُعد كنترل قند خون و مصرف داروها بود همچنين ارتباط آماري معناداري بين نمره خودمراقبتي و تحصيلات و شغل بيماران نشان داده شد بطوريكه با افزايش سطح تحصيلات و بهبود وضعيت شغلي بيماران سطح رفتارهاي خودمراقبتي در آنان افزايش پيدا مي كند (P 0.05) نتيجه گيري: با توجه به اهميت بيماري ديابت به عنوان يك بيماري مزمن و با توجه به اينكه يكي از مهمترين روش هاي كنترل بيماري ديابت استفاده از رفتارهاي خودمراقبتي مي باشد لذا انتظار ميرود جهت بهبود كيفيت زندگي اين بيماران و اعضاي خانواده و جهت كاهش هزينه هاي درماني آموزش رفتارهاي خود مراقبتي با جديت بيشتري انجام گيرد.