بررسي مولفه هاي حس تعلق به مكان در شكل گيري اقامتگاه كودكان بي سرپرست

Investigating the components of the sense of belonging to a place in the formation of a residence for homeless children

امروزه در سراسر دنيا با افزايش بي رويه كودكان بي سرپرست مواجه ايم، مشكلات و معضلات اين كودكان سرچشمه ناملايمات و ناهنجاري هاي رواني ، اجتماعي و فرهنگي بي شماري در تمامي لايه هاي اجتماعي مي گردد، شناخت ابعاد مختلف و راه حل هاي اجتماعي – فرهنگي و كالبدي مي تواند در جهت حل اين معضل اجتماعي موثرو راه گشا باشد. بخش زيادي از هويت فرد در سنين اوليه كودكي شكل مي گيرد و دستيابي به هويت سبب كاهش اضطراب و رسيدن به عزت نفس در كودك مي گردد در مقاله حاضر پس از بررسي نقش مولفه هاي ارتقاء حس دلبستگي ،حس مكان و عوامل تشكيل دهنده آن بويژه در دوران كودكي در شكل گيري هويت انساني، به روش توصيفي ـ تحليلي خانه كودكان بي سرپرست جهت دستيابي به معيارهاي محيط مناسب، به بررسي راهكارهاي معماري براي افزايش شادابي و سرزندگي در اين اقامتگاه ها پرداخته شده است. عوامل شكل دهنده ي حس مكان براي افزايش احساس تعلق كودكان در محيط،استفاده از نور ، رنگ ، فرم و بافت متناسب با روحيات كودكان و شرايط سني و جنسي آنها در خلق فضايي پويا موجب افزايش خلاقيت كودكان و توانايي هاي آنان مي گردد .