بررسي كيفي ساختمان هاي بلند مسكوني بر اساس مولفه هاي فضاي باز و حياط در معماري ايراني

Qualitative review of tall residential buildings based on open space and courtyard components in Iranian architecture

توجه ويژه به طراحي حياط به عنوان يك فضاي باز شاخص در فضاهاي‌هاي مسكوني به عنوان محيط مشترك و جمعي، در بسياري از گونه‌هاي مسكن امروزي واجد اهميت مي باشد. بنابراين، بازنگري و شناخت وضع موجود معماري حياط، زمينه ساز طراحي آگاهانه‌تر فضاهاي باز مسكوني است. بنابراين سوال مهمي كه مطرح ميگردد اين است كه، چگونه مي توان با بهره گيري از مولفه هاي فضاي حياط در معماري ايراني، به بازنمايي اين فضاها در ساختمان بلند مسكوني دست يافت؟. به نظر مي رسد، عوامل جغرافيايي، نقش اصلي و محوري در شكل گيري ساختار حياط در معماري ايراني داشته است، كه مي تواند قابليت گسترده اي در معماري بناهاي بلند مسكوني ايجاد كنند. به علاوه عوامل فرهنگي به خصوص زندگي اجتماعي در فرهنگ ايراني، حياط را عاملي جهت تعريف حريم و همزمان مكان اجتماع پذير تعريف مي نمايد. از اين رو هدف اصلي اين تحقيق، بازنمايي ساختاري، با اشتراكات كالبدي از حياط، با ساختار فضايي معماري ايران، در ساختمان بلند مسكوني مي باشد. همچنين نوع روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفي مي باشد كه از نظر شيوه ي نگرش و پرداختن به مسئله تحقيق از نوع توصيفي- تحليلي و از نظر پرداختن به موضوع حياط در معماري ايراني تفسيري- تاريخي مي باشد. يافته ها نشان از اين موضوع دارند كه، حياط هاي در ارتفاع به ساكنين و كاربران ساختمان هاي بلندمرتبه مسكوني امكان برقراري ارتباط از فضاهاي محصور داخلي با محيط بيرون و بهره گيري از چشم اندازها در ارتفاع را فراهم مي نمايد. با بالا بردن حياط در طبقات مي توان تا حدودي از مشكلات زيست محيطي ايجاد شده توسط ساختمان هاي بلندمرتبه را برطرف نمود.