بررسي ارتباط بين الگوهاي معماري ايراني-اسلامي و حس مكان در فضاهاي دانشگاهي، (مورد پژوهي: تبديل خانه هاي سنتي به دانشكده هاي معماري)

Investigating the Relationship between Iranian-Islamic Architectural Patterns and the Sense of Place in Academic Spaces (Case Study: Transforming Traditional Homes into Architectural Colleges)

حس دلبستگي به مكان نشان از وابستگي به مكاني دارد كه به جهت ثبت خاطرات فرد در آن، و معنا يافتن حضور در فضايي خاص، آن فضا را براي فرد يا افراد داراي هويت كرده و تعلق خاطري را در آنان ايجاد مي كند. معماري ايراني-اسلامي داراي الگوهايي است كه در بناهاي مختلف با كاربري هاي متنوع در طول ساليان دراز و طي سبك هاي مختلف تكرار شده است. وجود اين عناصر در بناهاي سنتي اي كه در حال حاضر با كاربري هاي آموزشي در حال استفاده هستند و همچنين بازپروري اين الگوها در ساخت فضاهاي دانشگاهي معاصر، موجب برانگيختن حس اين هماني كاربران و احساس تعلق خاطر آنان به مكاني مي گردد كه در آن قرار گرفته اند. اين پژوهش با گردآوري اطلاعات به شيوه كتابخانه اي و اسنادي و روش توصيفي-تحليلي، سعي در بررسي و كشف ارتباط بين الگوهاي معماري ايراني-اسلامي با حس مكان فضاهاي دانشگاهي دارد. نتايج پژوهش حاضر بيانگر آن است كه؛ تحصيل در خانه هاي سنتي ايراني كه در برخي شهرهاي ايران، تبديل به دانشكده هاي معماري گشته اند، علاوه بر حفظ اين ميراث گرانبها، مي تواند موجبات رشد همه جانبه دانشجويان از تجربه زيستن و تحصيل در اينگونه فضاها را فراهم آورد.