ارائه راهكارهايي جهت همسازي فضاهاي دانشگاهي با اقليم بر اساس الگوهاي بومي

Providing solutions to harmonize university spaces with the climate based on local patterns

معماري سنتي و بومي منبعي غني است كه پتانسيل قابل توجهي براي كمك به ما در فهم طراحي و ساخت پايدار دارد. ساختمان‌هاي بومي از مصالح در دسترس و كاربرد محلي ساخته شده‌اند؛ منابع انرژي در اين ساختمان‌ها در اصل تجديدپذير هستند و آن دسته از الگوها در آن شكل گرفت كه به طبيعت احترام مي‌گذارند. اين منابع به روش مبتكرانه با نيازهاي متنوع اقليمي و محلي تركيب شده‌اند. يكي از مشكلات حاكم بر فضاهاي آموزش عالي ما، اين است كه اين فضاها با اقليم‌هايي كه در آن‌ها قرار مي‌گيرند، هماهنگ نيستند؛ كه اين عدم هماهنگي موجب هزينه‌هاي بالا مي‌گردد. براي اينكه فضاهاي دانشگاهي از لحاظ‌ نگهداري، مصرف انرژي و هويت سازماندهي شود، يكي از راه‌ها اين است كه فضاهاي دانشگاهي همساز با اقليم طراحي شود. همسازي با اقليم وجوه متعددي دارد؛ يكي از وجوه خيلي ساده، توجه به الگوهاي بومي همساز با اقليم است. بر اساس اين ديدگاه بايد به چگونگي مواجهه با عوامل و مؤلفه‌هاي اقليمي در بوم جهت طراحي فضاها پرداخت و اين نكته بررسي شود كه چگونه به‌كارگيري اين تكنيك‌ها و روش‌ها در فضاهاي دانشگاهي هم موجب ارتقاء همسازي فضاهاي آموزشي با اقليم مي‌شود. الگوهاي ساختماني در معماري سنتي گذشته جدا از دلايل فضايي و زيباشناختي، فوايد علمي آن هم مطرح بوده است. بر اين اساس، در اين پژوهش تكنيك‌هايي نظير استفاده از فضاهاي زيرزميني وگودال باغچه، تركيب فضاي باز و بسته جهت كاهش مصرف انرژي سرمايشي و به‌كارگيري جريان طبيعي باد در ساختمان و پيش‌بيني فضاهاي قابل تهويه مورد مطالعه و بررسي قرار گرفته‌ است. اين مقاله بر اساس روش تحقيق ميداني با مطالعه‌ و بررسي الگوهاي همساز با اقليم معماري منطقه انجام شد؛ تا سعي شود اين راهكارها و تكنيك‌ها به عنوان دستورالعمل در طراحي فضاهاي دانشگاهي مورد استفاده قرار گيرند.