فرهنگ كسب وكار وكارآفريني از منظر امام علي (ع) در نهج البلاغه

اديان الهي ازديرباز انسان را به كسب علم ودانش وكسب وكار واشتغال هدايت ومردم را به كاركردن تشويق نموده اند. دين مبين اسلام هم با توجه به خاتميت آن توجه ويژه اي به علم آموزي وكار وصنعت داشته است . براي روشن شدن جايگاه علم در متون اسلامي و اينكه علوم تجربي نيز مورد نظر اسلام است نمونه آيات نوراني قرآن كريم مانند: «قل هَل يستوي الذينَ يَعلمون و الذينَ لا يَعلَمونَ.» بگو آيا دانايان ونادانان برابراند؟ ويا« يَرفَع الله الذين َ آمنو منكم و الذينَ اوتوا العلمَ دَرجَات : خداوند به آناني كه ايمان آورده اند و كسانيكه علم و دانش دارند درجات عظيمي مي بخشد روشنگري نموده و يا احاذيث شريف از نبي مكرم اسلام در كتاب شريف نهج الفصاحه و امام علي (ع) در كتاب شريف نهج البلاغه ،كه مجموعه اي است به ابعاد وجودي يك انسان كامل و دربردارنده شفاي دردهاي روحي بشر و راز هدايت اجتماعي و سياسي است و مي توان گفت منشور انسان سازي و دريچه نور و راهي از ملك تا ملكوت است و امام علي (ع) معتقد است انسان عصاره نظام آفرينش و خلاصه هستي است . شيوه عملى آن حضرت اشتغال به اصل كار و مفيد بودن ،بدون اين كه شكل كار براى او مطرح باشد ،گوياي وجود آن روح عظيم بيكران در قالب جسم خاكي است.. در نظام ارزشي ودر كلام معصومين و به ويژه در نگاه امام علي در نهج البلاغه امور اقتصادي ومقوله كارآفريني ،بخش مهمي از زندگي آدمي را به خود اختصاص داده. وتجلي توحيد را در كارآفريني كه كار هر روزه خداوند است را مي بينند. دراين مقاله برانيم كه به اهميت كسب و كار وكارآفريني از منظر امام علي در نهج البلاغه بپردازيم.