راه هاي گشايش اقتصادي در نهج البلاغه

اسلام به عنوان يگانه مكتب انسان ساز، توجه خاصي به رفع حوائج مادي او دارد و الگوهاي خاصي را براي روابط نهادهاي مختلف اجتماعي و اقتصادي در نظر گرفته است. هدف و انتظار از تحكيم بنيادهاي اقتصادي، تمركز و تكاثر ثروت و سودجويي و نفع پرستي نيست، بلكه انتظار، رفع نيازهاي اساسي انسان در جريان رشد و تكامل مادّي و معنوي او و رسيدن به اهداف غايي خلقت و ريشه كن كردن فقر و محروميت است. از اين منظر، در كتاب شريف نهج البلاغه راه هايي براي دستيابي به گشايش اقتضادي بيان شده كه حضرت اميرالمومنين ذيل واژه سعه در نهج البالغه به دو مورد از اين راه ها اشاره مي كنند: 1)عدالت كه به عنوان يك امر زميني و مردمي و حاكميتي معرفي مي شود و 2)دعا به عنوان قوه ي پيشران ماورايي و آسماني كه با استمداد از غني مطلق برآورده شده و موجبات گشايش اقتصادي را ايجاد مي كند. بيان اين نكته نيز لازم است كه در اين مقاله سعي شده با الهام گيري از واژه سعه به معناي گشايش كه به معناي تام آن به كار برده شده به حل مسئله مشكلات اقتصادي پرداخته شود و ممكن است حضرت امير المومنين واژگان ديگري نيز براي ايجاد گشايش اقتصادي مانند كلمه فرج ، قناعت و ... نيز در نهج البلاغه به كار برده باشندكه در مجالي دريگر بايد در مورد آن ها پژوهش صورت گيرد.