تاثير رفاه اجتماعي بر عدالت اقتصادي از منظر نهج البلاغه

بر مبناي آموزه هاي اجتماعي نهج البلاغه رفاه اجتماعي تعبيري از مسئوليت پذيري دولت در قبال وضعيت اجتماعي، اقتصادي جامعه است و مجموعه اي از حقوق و وظايف كه رابطه بين افراد جامعه با دولت را هدايت مي كند. اشتراك درمقام انساني حقي را ايجاد مي كند كه نه تنها حاكم بلكه هرانساني نسبت به آن مسئول است و بايدآن را مراعات كند؛ درحقيقت بر مبناي رهنموده هاي حضرت علي (ع) ، شايسته است كه همه انسان ها مورد احسان و ياري رساني قرار گيرند و با اين بينش دوستي خويش را بر سراسر جامعه انساني بگستراند. نهج البلاغه روابط اجتماعي را بر معيار هاي انساني استوارمي داند، بينشي كه مانع پيدايش گروه بندي هاي نابرابر در ساختار اقتصادي جامعه خواهد شد؛ حضرت در توصيه هاي خود به فرماندهان مناطق مختلف جهان اسلام به رابطه ارزش هاي ديني با رفتارهاي اقتصادي و اجتماعي آنها در جهت عدالت و رفاه اجتماعي و اقتصادي اشاره كرده اند؛ اين پژوهش نشان داد كه استفاده از تمام آموز هاي مديريتي حضرت علي(ع) در نهج البلاغه بخصوص در مسير راه هاي ديني (تشويقي و سلبي) در راستاي فراهم آوردن امكانات لازم به منظور برطرف كردن تبعيض هاي اقتصادي و اجتماعي با رويكردي بازسازنده در روند موقعيت اقتصادي ا قشار ضعيف جامعه را دارد.