فرهنگ كار از منظر امام علي عليه السلام در نهج البلاغه

هر جامعه اي براي گذران امور خود و رفع نيازهايش به مشاغل گوناگون نياز دارد تا با توجه به آنها احتياجات خويش را برطرف سازد و افراد جامعه بتوانند به وسيله نعمت ها و موهبت هاي طبيعي، توان خود را بالا ببرند؛ از اين رو تمام مشاغل موجود در جوامع بشري كه به نوعي با زندگي انسان ارتباط دارد از ديد بشر، مهم و اساسي بوده و بايد براي تحقق فرهنگ مناسب آن تدبيري مناسب انديشيد تا موجب تعالي بشر گردد. هدف از اين پژوهش نيز، شناخت نگرش هاي اسلامي فرهنگ كار بر اساس ديدگاه امام علي عليه السلام و همچنين شناسايي راهكارهاي اصالح فرهنگ كار با دقت نظر و تفكر در جريانات وقايع و عملكردهاي امام علي عليه السالم در زمان حيات خويش ميباشد. روش انجام اين پژوهش به صورت كتاب خانه اي بوده و با مطالعه منابع اصلي و معتبر، به صورت توصيفي- تحليلي ارائه مي شود. از دغدغه هاي انديشمندان و صاحب نظران اسلامي در مقوله كسب و كار، پالايش و بازبيني فرهنگ كار است كه امروزه به يك چالش جدي تبديل گشته و افكار را به خود مشغول نموده است. فرهنگ كار درحكومت اسلامي نيز ،داراي مباني خاص خود مي باشد ودر اين پژوهش سعي شده دو نوع از مباني فرهنگ كار با عنوان: مباني كلامي و مباني اخلاقي مورد بررسي قرار گيرد تا با شناسايي و بازنگري در آنها ضمن شناخت آسيب هاي موجود، امكان دستيابي به يك الگوي صحيح و مناسب براي اصالح فرهنگ كار اسلامي به دست آيد. از اين رو با رويكرد به نهج البلاغه، به اصول مهمي كه امام علي عليه السلام براي اصالح فرهنگ كار عنايت داشته اند،مي پردازيم. همچنين آسيب شناسي فرهنگ كار ونيز اصولي كه براي اصالح فرهنگ كار بايد رعايت شود،از موارد مورد بررسي اين پژوهش مي باشد.