تحليل تقابل ميان تقدير رزق و كار از ديدگاه امام علي (ع) در نهج البلاغه

سنت خداوند بر آن تحقق يافته است كه با مشيت خود همه مخلوقات را از رزق الهي بهره مند گرداند. براي همه موجودات و انسان ها روزي معيني در نظر گرفته شده است كه نصيبش مي شود اما عواملي وجود دارد كه موجب وسعت يا تنگي رزق مي شود كه اين عوامل، گاهي به اعمال انسان بستگي دارد و گاهي نيز مصلحت الهي بر آن تعلق مي گيرد. پژوهش حاضر، با عنوان تحليل تقابل ميان تقدير رزق و كار از ديدگاه امام علي عليه السلام در نهج البلاغه بوده كه به روش توصيفي و تحليلي نگاشته شده است. امام علي عليه السلام الگوي كامل يك زندگي ايماني براي تمام انسان ها بودند. سخنان گهربارشان همواره سرمشق و راه گشا بوده و برترين تعاليم ديني و معرفتي را مي توان از سخنان آن حضرت اقتباس نمود. مسئله رزاقيت خداوند و تضمين روزي مخلوقات؛ به ويژه انسان ها از سوي پروردگار، در متون اسلامي به اثبات رسيده است كه از جمله در كلام مولا علي عليه السلام به وضوح اين مسئله مشاهده مي شود. آن حضرت، ضمن بيان مقدر بودن روزي انسان از سوي خداوند، بر كار و تلاش، بسيار تاكيد نموده و همگان را به انجام فعاليت هاي اقتصادي جهت تامين معيشت و رفع نيازهاي مادي فراخوانده اند. بر اساس كلام اميرالمومنين عليه السلام هرچند خداوند رزق همه انسان ها را بر طبق سنت ديرينه خود تقسيم مي كند اما بر هر شخصي لازم است كه جهت دست يابي به روزي و امرار معاش خود، به كسب و كار بپردازد. همچنين گاهي اوقات، روزي انسان، زياد يا كم مي شود كه اين مساله نيز يا به دليل امتحان و آزمايش و يا نتيجه اعمال و رفتار اوست. بنابراين بر طبق سخنان امام علي عليه السلام همه انسان ها بايد جهت جلب رزق و نعمت، به فعاليت اقتصادي اقدام نمايند و پسنديده نيست كه به بهانه مقدر بودن روزي از سوي خداوند، از كار و تلاش دست بردارند.