جايگاه بنيان‌هاي توليدي و توليدگران در سيره امام علي«ع» و نهج‌البلاغه

آنچه بر حكومت اسلامي واجب است، آن است كه براي اقتصاد جامعه برنامه‌ريزي كند و پيوند‌ها و روابط اقتصادي را به صورتي منظّم كه داراي قوام و توازن باشد درآورد تا زمينه براي آن فراهم شود كه دين خدا بر جاي باشد و مردمان بتوانند قسط و عدل را بر پاي دارند. سيرۀ اقتصادي اميرمؤمنان«ع»، تجسم عيني احكام، آرمان‌ها و ارزش‌هاي اسلامي است. فعاليت‌هاي اقتصادي امام علي«ع» بر اساس يك برنامۀ كامل اقتصادي است. در اين برنامه، بنيادي‌ترين اصل زندگي «جلب خشنودي خدا و خوف از عذاب او» است. اين اصل بر تمامي رفتار‌هاي اقتصادي امام حاكم است. در اين مقاله سيرۀ اقتصادي حضرت علي«ع» و شيوۀ رفتاري ايشان با صاحبان صنعت، تجارت، خدمات را بررسي كرده تا به الگوي رفتار اقتصادي ايده‌‌آل اسلامي دست يابيم؛ وظيفه بازرگانان، توليدكنندگان، صنعت‌گران است كه همواره جانب انسان‌هاي فرو‌دست را در نظر بگيرند و كسب و تجارت و توليد را يك امانت اجتماعي و يك وظيفه الاهي و يك تعهد انساني بدانند و محل كسب و تجارت و توليد را محل عبادت بشمارند، نه گردنه غارت و با اين ديد والاي روحاني و با پاكي و پرهيز از حرص و طمع پا به محل كار گذارند و بهداد و ستد‌هاي سالم و منصفانه بپردازند و قشرهاي ضعيف و محروم را عضو خانواده خود بدانند، روش تحقيق به صورت كتابخانه‌اي و با جستجو در متن نهج‌البلاغه صورت گرفته است.