بررسي آثار رواني اشتغال در تعالي فرد و جامعه بر اساس آموزه هاي نهج البلاغه

حيات جوامع بشري براي تداوم و بقا نيازمند كار است. انسان بخش عظيمي از نيازهاي خود را به وسيله ي كار فردي و يا گروهي تامين مي نمايد. كار همواره در آموزه هاي ديني و ارزش هاي معنوي در اسلام مورد اهميت ويژه اي قرار گرفته است. قرآن كريم و ائمه اطهار(ع) همواره به انسان تلاشگر احترام زيادي گذاشته و ارزش ويژه اي براي وي قائل شده اند. مقوله كار و تلاش از ديدگاه امام علي (ع) و اثر جاويدان ايشان در نهج البلاغه نيز همواره مورد توجه ويژه اي بوده است. از ديدگاه امام علي (ع)، ارج و منزلت هر انساني به ميزان كارشان مشخص شده و بدون در نظر گرفتن آن، عدالت محقق نمي گردد. كار، انسان را از آسيب هاي رواني، فردي و اجتماعي دور كرده و انسان را به معبود خويش نزديك مي سازد. با توجه به اهميت موضوع كار و مطالب ارزشمندي كه در اين زمينه از ديدگاه اميرالمومنين علي (ع) در نهج البلاغه جمع آوري گرديده است، در نظر است تا در اين پژوهش به طور ويژه آثار رواني كه كار و اشتغال بر تعالي افراد در جامعه دارد، مورد بررسي قرار گيرد. از اين رو رويكرد مورد نظر در اين پژوهش توصيفي- تحليلي بوده و جنبه هاي مختلف كار و اشتغال بويژه آثار رواني آن در رشد و تعالي جامعه مورد ارزيابي قرار مي گيرد.