مباني و روش هاي تربيت اجتماعي از منظر قرآن و نهج البلاغه

اين مقاله در صدد تبيين مباني و روش هاي تربيت اجتماعي از منظر امام علي (ع) است و نشان ميدهد آن حضرت بسيار پايبند به اين ارزش بوده اند و بايد گفت تربيت حقيقي آن است كه امضاءكننده ي سعادت انسان در همه دوران زندگي او باشد كه بتواند راه كمال را بپيماند و اين حقيقت هيچ وقت قابل انكار نيست ودر اين باره توانايي و ظرفيت انسان ها، مختلف و گوناگون است و بدون توجه به مراتب وجود و تفاوت توانايي انسان ها كار تربيت به درستي شكل نمي گيرد. زيرا در تربيت به روش هاي متغيري نياز است كه بتوان به وسيله ي آنها، اصول تربيت را عملي كرد و حركت به سوي اهداف تربيت را آسان كرد. بي گمان انسان براي رفتن به سوي مقاصد تربيت و براي اينكه بتواند زندگي آرام و سالم در روابط اجتماعي خود با ديگران داشته باشد، لازم است راه به درستي انتخاب شود و از روش هاي مناسب بهره گرفته شود؛ همانطور كه براي هر كاري راه و روش متناسب با آن كار را بايد پيدا كرد. در غير اين صورت تلاش ها و زحمات به بار نخواهد نشست و برنامه ها و هزينه ها تباه خواهد شد. نتايج حاصل از اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي-تحليلي اين بخش نشان ميدهد كه امام علي (ع)در موضوع (تربيت اجتماعي) از روش حس و حدس بهره برده اند.