خوانش ارجاعي در نظام كلامي نهج البلاغه (مطالعه موردي با رويكرد فضاي كسب و كار)

در نقد ادبي منظور از خوانش، نوعي خواندن متن با ويژگيهاي خاص خود است كه با فهم، تفسير و تأويل همراه باشد با هدف ايجاد فهمي درست و تا حد امكان يكسان. در اين راستا مي‌توان گفت: خوانش ارجاعي در نظام كلامي ‌از زير مجموعه مباحث بينامتني است كه به بررسي عناصر متني و لفظيي مي پردازد كه ساخته و پرداخته متون ديگري است و مستقيم يا غير‌مستقيم در ارائه متن دوم دخالت دارند. در اين راستا تأويل و تفسير متن نهج البلاغه كه از متون ادبي و زباني در كانون اين مباحث است مي‌تواند با توجه به اين موضوع از قابليت و اطمينان بيشتري برخوردار گردد و تحليل درستي از آن بخصوص در مواردي كه به شيوه كسب و كار مربوط است ارائه شود. بنابراين تأثير پذيري اين كتاب در مباحث موجود باتوجه به خوانش ارجاعي در نظام كلامي و گفتاري آن از مبحث عمده مقاله مذكور است كه با روش توصيفي تحليلي به نگارش درآمده‌است. اين تأثيرپذيري شامل مباحثي مانند: مباحث اخلاقي، اجتماعي، سياسي و پايداري در راستاي فضاي توليد مي شود كه با ويرايش معنايي موجود در نهج‌البلاغه سازگار شده و با تطوّر دلالي همراه گشته است كه نمونه‌هاي اين تأثير پذيري در اين مقاله مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. ماحصل اين پژوهش حكايت از اين دارد كه خوانش ارجاعي در متون نهج البلاغه چه به صورت تك ارجاعي و چه به صورت چند ارجاعي مي‌تواند موجبات فهم بهتر را فراهم سازد و رابطه بينافرهنگي و بينا زباني دو دوره قبل و بعد از اسلام را بر همگان مشخص سازد.