بررسي مقايسه اي مداليته و صداي دستوري بين خطبه ها و نامه هاي نهج البلاغه

سبك، مولود نگرش و ايستار گوينده درباره ي امور هستي است كه سبك شناسي به عنوان روشي از تفسير متن، نقش اساسي براي كشف ديدگاه پنهان اديب دارد. با توجه به اين كه نهج البلاغه علاوه بر جنبه هاي ديني آن يك اثر جاويدان ادبي است. لازم است از جهات مختلف زبان شناسانه تحليل شود. و از آن جايي كه بررسي رويكردهاي نوين زبان شناختي در نهج البلاغه گسترده نبوده، و سال هاست تحليل متون ادبي از مرحله توصيفي عبور كرده است. بنابراين پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي و در چارچوب سبك شناسي لايه اي به بررسي مقايسه اي وجهيت (مداليته) بين خطبه ها و نامه هاي نهج البلاغه مي پردازد. نتايج حاكي از آن است؛ قاطعيت و واقعيت گرايي از بارزترين ويژگي هاي سبك شخصي امام (ع) است؛ زيرا قاطعيت در جوانب مختلف زباني خطبه ها و نامه ها حاكم است. و صداي ديناميك و پويا در خطبه ها و نامه ها پويايي خاصي در سبك اميرالمومنين (ع) شكل داده است.