كاوش نجات بخشي محوطه 19، حوضه ي سد چمشير، گچساران، كهگيلويه و بوير احمد

بررسي‌هاي حوضه‌ي آبگير سد چم‌شير طي دو فصل به سرپرستي سياوش سراقي و محمدتقي عطايي در سال‌هاي 1390 و 1395، منجر به شناسايي و بررسي 150 محوطه و گزينش محوطه‌هايي جهت كاوش نجات‌بخشي گرديد كه يكي از آن‌ها بناي شماره‌ي 1 محوطه‌ي شماره‌ي 19 بود (شكل 1). در ابتدا بقاياي معماري اين محوطه به‌اندازه‌ي حدود 18×12 متر در راستاي شمال‌شرقي ـ جنوب‌غربي شناسايي شد كه در فاصله‌ي حدود 7 متري جنوب بقاياي يادشده، بقاياي رد ديواري به درازاي حدود 13 متر تا حدودي مشخص بود (شكل 2). بناي يادشده در عمليات نجات‌بخشي سال 1395 به سرپرستي اكبر عزيزي مورد گمانه‌زني قرار گرفت. در آن فصل، گمانه‌اي به ابعاد 2 در 4 متر در بناي شماره‌ي 1 محوطه‌ي 19 ايجاد شد (عزيزي 1395) كه كاوشگر با توجه به بقاياي معماري و سفال‌هاي يافت شده، آن را استقرارگاهي كوچ‌نشيني از قرون ميانه‌ي اسلامي دانست كه دام‌هاي خود را در حياط آن نگهداري مي‌نمودند. هيئت كاوش باستان‌شناسي محوطه‌ي 19، حوضه‌ي سد چم‌شير، شهرستان گچساران به سرپرستي نگارنده، بر اساس مجوز شماره‌ي 40034318، از تاريخ 19/08/1400 عمليات كاوش را در تاريخ نوزدهم آبان ماه 1400 آغاز نمود و در تاريخ هيجدهم آذرماه پايان يافت. اين فصل كاوش با هدف كاوش حداكثري محوطه، شناخت كيفيت استقراري، پلان و فضاهاي بناي شماره‌ي 1 محوطه 19 و همچنين كاركرد و پيشينه‌ي ساخت دقيق‌تر آن با استناد به شواهد باستان‌شناختي انجام گرفت.