ارائه الگوي توسعه آموزش 4.0 و ارتباط آن با صنعت در نظام آموزش عالي ايران

هدف از اين پژوهش ارائه الگوي توسعه آموزش عالي 4.0 مي باشد. رويكرد پژوهش حاضر كيفي و با روش تحليل مضمون است. اطلاعات آن به صورت مطالعه كتابخانه اي و اسنادكاوي گردآوري شده است. تمامي مطالعات انجام شده از سالهاي 2011 تا 2022 در آموزش 4.0 بوده است. از مجموع مقالات و كتب بررسي شده، متناسب با ارتباط موضوعي داده‌ها، 20 مطالعه به روش ملاك محور و بر اساس سوال پژوهش متون به طور سيستماتيك مورد بررسي قرار گرفته شد. براي تحليل داده‌هاي به دست آمده از روش تحليل مضمون به احصاي مضامين براي پاسخ به سوال تحقيق است و در نهايت الگوي مفهومي توسعه آموزش عالي 4.0 بر مبناي يافته‌هاي پژوهش طراحي گرديد. براي بررسي اعتبار شبكه مضامين به دست آمده، از معيارهاي اعتبارسنجي كيفي قابل قبول بودن و قابل اعتماد بودن استفاده شد. براي شبكه مضامين از روش‌هاي » قابل قبول بودن « مميزي همگنان استفاده شد به اين معنا كه علاوه بر اينكه مضامين فراگير، سازمان‌دهنده و پايه، با مطالعه مباني نظري، پيشينه تحقيق، اهداف تحقيق و منبع، انتخاب و تأييد شدند، نظرات و رهنمودهاي گروهي از خبرگان اين حوزه نيز لحاظ شد و قبل از كدگذاري، جرح و تعديل نهايي به عمل آمد. نتايج حاصل منجر به تدوين الگوي نهايي گرديد كه شامل 3 مقوله اصلي 1. شايستگي‌هاي 4.0 ( شامل 4 زير مقوله آموزش مهارت‌هاي 4.0 به دانشجويان، بازآموزي كاركنان صنعت 4.0، مهارت‌هاي اساتيد آينده نگر 4.0، ويژگي‌هاي رهبران آموزشي 4.0 )، 2. فناوري‌هاي ديجيتالي (شامل 6 زير مقوله هوشمندسازي پلتفرميك با ICT، ارزشيابي‌هاي هوشمند 4.0، هوشمندسازي الگوهاي يادگيري، فضاهاي آموزشي هوشمند، برنامه‌ريزي درسي 4.0، رشته‌هاي دانشگاهي 4.0)، 3. چالش‌هاي توسعه اي آموزش عالي 4.0 (شامل 6 زيرمقوله به روزرساني زيرساخت فناوري‌ها، پشتيباني مالي ملي براي سرمايه‌گذاري، به روزرساني شايستگي‌هاي اساتيد، دانشجويان، ذي نفعان آموزشي و بازآموزي كاركنان صنعت 4.0، نوسازي برنامه‌هاي آموزشي ، مشاركت فعال همه ذينفعان آموزشي، بيكاري در مشاغل كم مهارت) مي‌شود.