ارائه مدل ساختاري فرسودگي شغلي بر اساس مديريت منابع انساني با نقش ميانجي كيفيت زندگي شغلي متصديان بانكي شهر تهران

هدف از انجام اين پژوهش بررسي ارائه مدل ساختاري فرسودگي شغلي بر اساس مديريت منابع انساني با نقش ميانجي كيفيت زندگي شغلي متصديان بانكي شهر تهران بوده است. طرح پژوهش توصيفي از نوع مدل‏سازي معادلات ساختاري بود. جامعه ي آماري در اين پژوهش كليه متصديان بانكي شهر تهران در سال 1401 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل كلاين(2016) و با روش نمونه-گيري در دسترس(شيوه آنلاين) 300 نفر انتخاب شد. براي اندازه‏گيري متغيرهاي پژوهش از سياهه فرسودگي شغلي مسلاچ(MBI) مسلاچ و همكاران(1986)، پرسشنامه سيستم هاي مديريت منابع انساني(HRMSQ) چو و همكاران(2013) و پرسشنامه كيفيت زندگي شغلي(WRQOLQ) استون و ون لار(2018) استفاده شد. داده ها با ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS نسخه 24 تحليل شد. نتايج نشان داد كه بين مديريت منابع انساني و كيفيت زندگي شغلي با فرسودگي شغلي نوجوانان همبستگي معناداري وجود دارد(01/0 P). همچنين نتايج نشان داد مسيرهاي مستقيم اين پژوهش معنادار شدند و مسيرهاي غيرمستقيم مديريت منابع انساني از طريق نقش ميانجي كيفيت زندگي شغلي بر فرسودگي شغلي معنادار بود. بر اساس يافته‏هاي اين پژوهش، مدل نهايي پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود 072/0=RMSEA و 05/0 P-value) و 73 درصد فرسودگي شغلي به ‌وسيله مديريت منابع انساني با نقش ميانجي كيفيت زندگي شغلي ‏تبيين مي‏شود. لذا مي توان نتيجه‏گيري كرد كه مدل نهايي ارزيابي شده از برازندگي مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر فرسودگي شغلي در متصديان بانكي است.