برنامه ريزي آموزش عالي با نگاه آماري به ورودي دانشجو در دانشكدگان ابوريحان دانشگاه تهران

از برنامه ريزي آموزشي به عنوان موتور محرك در ايجاد تحولات علمي، عملي و بنيادي در هر سازماني ياد مي شود. موفقيت و يا عدم موفقيت سازمان در نيل به اهداف تعيين شده را مي توان در برنامه ريزي آموزشي آن جستجو كرد. بحث آموزش و برنامه ريزي پيرامون آن از مسائل اصلي در محيط هاي دانشگاهي بوده كه براي تحقق اهداف و ماموريت ها مورد توجه برنامه ريزان قرار مي گيرد. يكي از مهمترين ابزار هاي در اختيار مديران، در اختيار داشتن آمار و ارقام شفاف به منظور تصميم گيري صحيح و دقيق مي باشد كه سير برنامه ريزي را تحت تاثير قرار مي دهد. در برنامه ريزي آموزشي آموزش عالي عواملي چون روند ورودي دانشجويان، تركيب جنسيتي دانشجويان و گرايش به رشته هاي مورد تقاضا از نكات مهم قلمداد مي شود. آمارهاي رسمي موجود در كشور طي 5 ساله گذشته نشان مي دهد بيش از 1 ميليون و 500 هزار نفر از جمعيت دانشجويي كشور كاسته شده است و در پيش بيني ها با توجه هرم سني جمعيت كشور اين روند ادامه دار خواهد بود، در اين پژوهش نگاهي آماري در بازه زماني 15 ساله به ميزان ورودي دانشجويان كارشناسي دانشكدگان ابوريحان دانشگاه تهران كه در حوزه علوم كشاورزي به تربيت دانشجو مي پردازد، شده است. روند كاهش ورودي دانشجويان كارشناسي در دانشكدگان ابوريحان دانشگاه تهران نيز مورد تاييد قرار گرفت، اين موضوع لزوم نگاه ويژه به برنامه ريزي آموزشي را نويد مي دهد از اين رو شايد مهمترين مساله آموزش عالي ايران در دهه پيش رو پرداختن به برنامه ريزي آموزشي نوين و مباحث پيرامون آن باشد.