سنتز نانو كامپوزيت پايه مزوپروس سيليكا/پلي اتيلن گليكول و كيتوزان با هدف انتقال خوراكي داروي ضد ديابت انسولين

ديابت يك اختلال متابوليك است كه با افزايش قند خون ناشي از نقص در ترشح يا عملكرد انسولين مشخص مي شود. در حال حاضر سمت و سوي اكثر درمان هاي ديابت نوع 1 به سمت روش هايي پيش مي رود كه بتوانند مقادير انسولين را در بدن در حد طبيعي تنظيم كنند. در اين مقاله هدف استفاده از نانو ذراتي بر مبناي مزو پروس سيليكا پوشش داده به همراه كيتوزان (با وزن مولكولي كم) و پلي اتيلن گليكول براي كنترل رهايش حامل انسولين است كه انسولين به طور كامل در اين ذرات كپسوله مي شود. با توجه به عوارض انسولين تزريقي و عدم پذيرش بيماران دانشمندان به دنبال ارائه ي راه كارهاي جديد مانند انسولين خوراكي و استنشاقي و همچنين پيوند سلول هاي پانكراس بودند كه در اين مطالعه تلاش هاي انجام شده بر تبديل انسولين تزريقي به فرم خوراكي است. هدف اصلي از ساخت نانوذرات به عنوان سيستم رهايش دارو. كنترل اندازه ذره و خواص سطحي و رهايش داروي مورد نظر در مكان و بازه زماني مشخص براي اثرگذاري بيشتر دارو مي باشد. نانوذراتي كه براي رهايش دارو استفاده مي شوند بايد داراي خواص زيست سازگاري ، داروسازگاري و زيست تخريب پذيري باشند. از روش هاي شناسايي XRD، FT-IR و SEM مورد مطالعه قرار گرفته اند. آزمايشهاي اوليه in vivo نشان داده است كه اين نانوكامپوزيت قادر است در شكل خوراكي ميزان گلوكز خون را به مقدار قابل توجهي كاهش داده است.