بارگذاري ناپروكسن در كامپوزيت پليمري مزوپروس سيليكا و بررسي خصلت رهايش آن

ناپروكسن (Naproxen) يك مسكن و ضدالتهاب است. اين دارو در درمان آرتريت روماتوئيد، اختلالات عضلاني-استخواني و مفصلي، ميگرن، ديسمنوره، نقرس حاد، درد بعد از جراحي، استئوآرتريت، تب بالا، دردهاي قبل از قاعده گي، اسپونديليت آنكيلوزان كاربرد دارد. ناپروكسن به‌ خوبي از طريق دستگاه گوارش جذب شده و از راه ادرار دفع مي‌شود. از مشكلات اصلي استفاده از ناپروكسن عبارتند از: حساسيت به داروهاي ضد التهاب غيراستروئيدي، بيماري هاي شديد كبدي-كليوي، زخم معده، خونريزي معده، آسم، كهير، برونكواسپاسم، رينيت، حساسيت به آسپرين و همچنين در بيماران قلبي-عروقي و كليوي، سابقه عوارض گوارشي و عفونت هاي حاد با احتياط مصرف شود. اين تحقيق با رويكرد جديدي درخصوص سنتز نانو ذرات اوليه، مزدوج شدن ناپروكسن داخل نانو ذرات سيليكا و تعبيه كردن مولكول ناپروكسن داخل نانو ذرات مزوپروس سيليكا، هدايت كردن و حمل كردن آن داخل ساختار پليمر PEG و بررسي ميزان رهايش دارو مورد بررسي قرار گرفت. هدف از ساخت نانو ذرات به عنوان سيستم رهايش دارو، كنترل اندازه ذره و خواص سطحي و رهايش داروي مورد نظر در مكان و بازه زماني مشخص براي اثرگذاري بيشتر دارو مي باشد. نانو ذرات مورد استفاده داراي خواص زيست سازگاري، داروسازگاري و زيست تخريب پذيري هستند. مهمترين اصل در رهايش كنترل شده دارو اين است كه در اين سيستم ها، مي توان سرعت جذب دارو در بدن را تحت كنترل قرار داد ولي هرگز نمي توان سرعت حذف دارو و يا سرعت متابوليسم دارو در بدن را پس از جذب آن كنترل نمود.