ارزيابي وقوع اتوفاژي در بافت بيضه موش هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

چكيده مقدمه: ديابت يكي از مهم ترين بيماري هاي غدد درون ريز بدن مي باشد و ساليانه تعداد زيادي از مرگ و ميرها را در دنيا سبب مي شود.ديابت به عنوان يك بيماري التهابي بسياري از بافت هاي بدن از جمله دستگاه توليد مثل نر را تحت تاثير قرار داده و بستر ساز وقوع ناباروري مي گردد.اتوفاژي يكي از مكانيسم هاي محافظتي سلول در حذف اندامك هاي فرسوده و آسيب ديده عمل مي كند و منجر به بقاي سلول ها در حالات و شرايط التهابي مي شود.هدف از انجام اين مطالعه بررسي نقش اتوفاژي در بافت بيضه متعاقب ايجاد ديابت مي باشد. مواد و روش كار: در اين مطالعه تجربي آزمايشگاهي،تعداد ۲۰ سر موش رت نر بالغ با ميانگين وزني ۲۰۰ گرم به ۲ گروه ۱۰ تايي به صورت تصادفي تقسيم شدند.گروه اول به عنوان كنترل روزانه سرم سالين نرمال را به صورت داخل صفاقي و گروه دوم با تزريق استرپتوزوتوسين(۴۵ ميلي گرم بر كيلوگرم بر وزن بدن)به صورت داخل صفاقي و تك دوز وارد مطالعه شدند.۷۲ ساعت بعد از تزريق خونگيري از وريد دمي انجام شد و قند خون بالاي۲۵۰ ميلي گرم در دسي ليتر به عنوان موش ديابتي در نظر گرفته شد.حيوانات پس از ۴هفته نگهداري با تزريق كتامين-زايلازين به صورت داخل صفاقي بيهوش و آسان كشي شدند و بافت بيضه جهت تهيه مقاطع و رنگ آميزي ايمونوهيستوشيمي با ماركرهاي اتوفاژي(beclin۱،lc۳ و p۶۲) استخراج شدند. نتايج: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد القا ديابت تجربي با استرپتوزوتوسين منجر به افزايش رخداد اتوفاژي در بافت بيضه با هر سه ماركر beclin۱،lc۳ و p۶۲ مي گردد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد شرايط ديابتي حاصل از تزريق داروي استرپوزوتوسين مي تواند منجر به آسيب بافت بيضه و افزايش پاسخ اتوفاژيك در جهت حفاظت از آسيب هاي سلولي وارد شده به بافت بيضه در موش شود.