گزارش ۱۱ مورد درمان موثر تومور مقاربتي قابل انتقال سگ‌سانان (ctvt) طي سال‌هاي ۱۳۹۷ تا ۱۳۹۸ در بيمارستان تخصصي دامپزشكي دانشگاه شهركرد

مقدمه تومور مقاربتي قابل انتقال سگسانان(ctvt) يكي از تومورهاي شايع در سگ‌سانان بوده و گسترش جهاني دارد. محل رشد تومور مربوط به دستگاه تناسلي سگ‌ها در هر دو جنس نر و ماده مي‌باشد، اما به ندرت مي‌تواند در ساير قسمت‌هاي بدن حيوان رخ دهد. بيشترين شيوع tvtدر سگ‌هاي بالغ ۲ تا ۵ سال گزارش شده است. اين تومور از طريق برخورد مستقيم غشاهاي مخاطي منتقل مي شود. غشاي مخاطي آسيب ديده مي‌تواند سبب تسهيل انتقال گردد. بيشترين آسيب پذيري مخاط تناسلي در هر دو جنس در هنگام جفت‌گيري وجود دارد. از اين رو جفت‌گيري از فاكتورهاي مهم زمينه ساز تشكيل تومور محسوب مي‌گردد. توانايي سيستم ايمني ميزبان نقش بسزايي در گسترش اين تومور دارد. به گونه‌اي كه شدت ضايعات در حيوانات جوان يا حيواناتي كه از سيستم ايمني سركوب شده برخوردارند بيشتر است. گزارش مورد طي مدت ماه‌هاي فروردين ماه سال ۱۳۹۷ تا ارديبهشت ماه سال ۱۳۹۸ تعداد ۱۱ قلاده سگ از نژادهاي مختلف با علائم درگيري با تومور مقاربتي از جمله خونريزي از ناحيه تناسلي، توده هاي گل كلمي قرمز و صورتي خون ريزي دهنده و شكننده و خودداري از جفت گيري به كلينيك تخصصي دامپزشكي دانشگاه شهركرد ارجاع داده شدند. جهت تشخيص تومور از روش تهيه گسترش با استفاده از سواب از ناحيه تناسلي و نمونه‌گيري جهت تهيه مقاطع بافتي استفاده گرديد. پس از تشخيص، درمان انتخابي براي اين سگ‌ها استفاده از تزريق داخل وريدي داروي وينكريستين سولفات (mg/kg/wk ۰۲۵/ ۰ به مدت ۷ هفته) و متوكلوپراميد و پنتوپرازول جهت بهبود عوارض گوارشي داروي وينكريستين بود. كه در همه موارد دو هفته پس از شروع درمان اندازه توده ها به شدت كاهش پيدا كرد و از ۷ هفته به طور كامل بهبودي حاصل شد. چند ماه پس از درمان و پس از پيگيري هاي پس از درمان، ۱۱ مورد گزارش شده قابليت باوروري خود را حفظ كردند. بحث بيماراني كه در مراحل اوليه پيشرفت تومور(خصوصا در مواردي كه مدت بيماري كمتر از يك سال بوده است) تحت درمان قرار مي‌گيرند بدون توجه به وجود متاستاز ۱۰۰% بهبودي مي‌يابند. در غير اين صورت طول دوره درمان طولاني‌تر و احتمال بهبودي كمتر است. براي اين تومور درمان‌هاي متعددي وجود دارد كه هركدام در شرايط خاص مي‌تواند مؤثرتر باشد و غالباً از تركيبي از آنها استفاده مي‌شود. اين درمان‌ها عبارتند از جراحي، پرتو درماني و شيمي درماني كه معمولاً از داروي ضد ميتوزي از جمله وينكريستين سولفات استفاده مي‌شود. وينكريستين مي‌توانند سبب سركوب مغز استخوان و بروز عوارض گوارشي شوند. لوكوپني و استفراغ در ۵ تا ۷ درصد از بيماران گزارش شده است. فلج موقت به دليل نوروپتي محيطي ديگر عارضه گزارش شده درمان با وينكريستين سولفات است. معمول ترين عارضه ناشي از درمان با وينكريستين سولفات نكروز بافتي در اثر تزريق اتفاقي خارج رگي اين دارو است.