تغييرات فيزيكي و ژنتيكي موثر بر اسپرم سگ و تاثيرات آن بر روي باروري

در دامپزشكي مدرن موضوع ناباروري و عدم توانايي توليد مثل يكي از مهم ترين موضوعات مورد بحث در تمام كشور هاي دنيا مي باشد.ناباروري در دام هاي كوچك از جمله مواردي مي باشد كه در سال هاي اخير بسيار بيشتر از قبل مورد توجه قرار گرفته و تحقيقات زيادي بر روي علل و عوامل موثر بر روي ناباروري دام كوچك انجام گرفته است.ارزيابي باروري سگ نر بايد با معاينه كامل فيزيكي و ارزيابي تعداد كل اسپرم، زنده ماندن و مورفولوژي شروع شود.آزمايشات كمكي،مانند سونوگرافي و سطح هورمون سرم،ممكن است به شناسايي علت پارامتر هاي غير طبيعي مايع مني كمك كند.در اين مقاله مروري سعي بر اين است كه برخي از اين عوامل موثر بر ناباروري در سگ هاي نر را مورد بررسي قرار دهيم.عوامل ناباروري گوناگون هستند و مي توانند به صورت ژنتيكي يا فيزيكي باشند. همچنين مي توانند از ابتداي تولد منجر به ناباروري شوند و يا پس از مدتي منجر به عدم توانايي توليد مثل در حيوان بشوند.در گزارشي كه در سال ۲۰۲۰ بر روي ۶۱ قلاده سگ نابارور كه قبلا سابقه باروري طبيعي داشته اند امده است كه پارامتر هاي مايع مني در تمام سگ ها خارج از محدوده مرجع بوده است و بيشتر اليگواستنو-تراتوزواسپرمي مشاهده شده است و همچنين سه مورد آزواسپرمي مشاهده شده است.۳۰ قلاده از اين نمونه ها هيچ مشكل سيستميك و فيزيكي در اندام تناسلي نداشتند و علت ناباروري آن ها، دژنراسيون بيضه به عنوان علت احتمالي ناباروري آن ها عنوان شد.در ۲۰ سگ نيز BPH تشخيص داده شد.برخي عوامل ديگر مثل كم كاري تيروييد، سابقه بابزيوز، درمان طولاني با كتوكونازول،پروستاتيت مزمن، آدنوكارسينوم پروستات،اپيديديميت و انزال رتروگراد هم تشخيص داده شد اما علت ناباروري اكتسابي تقريبا در نيمي از سگ ها قابل شناسايي نبود.در موارد ديگر ناباروري اغلب با بيماري هاي مربوط به پروستات همراه بود.