بررسي تطبيقي شخصيت هلن تروا در ادبيات حماسي و نمايشي كلاسيك

«هلن» به‌عنوان اسطوره‌ي كامل زيبايي در ادبيات غرب، همواره مورد توجه نويسندگان بوده و در آثار بسياري از او نام برده شده است. «ايلياد» اثر «هومر» داستان جنگ «تروا» است كه بر پايه‌ي دزديده‌شدن اين زن توسط پاريس سروده شده، هلن در اين اثر روند دوگانه‌اي براي خود اتخاذ مي‌كند؛ ابتدا خود را سرزنش كرده و سپس، به كام‌جويي با معشوقش مي‌پردازد. در «اديسه»، شاهد اين هستيم كه به خانه بازگشته و به شوهرش وفادار است، دارويي را مي‌نوشد و به ديگران مي‌نوشاند كه سهمگين‌ترين رنج‌ها را ازياد مي‌برد. در جنگ اما ميل بيشتري به پيروزي تروا و كشته شدن «منلائوس»، همسرش، به دست پاريس، معشوقه‌اش، دارد. در حماسه‌ي بزرگ «ِانه‌ايد»، از جانب مادر اِنه، زني بي‌گناه خوانده مي‌شود كه بازيچه‌ي دست خدايان شده است. در آثار «اوريپيد» اما جلوه‌هاي متفاوتي دارد، در «زنان‌تروا» زني است خائن، بي‌پروا و گستاخ، در نمايش‌نامه‌ي هلن، به‌خلاف زنان تروا، زني است معصوم، وفادار و دين‌دار. در نمايش‌نامه‌ي «دكتر فاستوس» اثر مارلو، او اوج خواهش‌هاي نفساني انسان تصوير مي‌شود، در«فاوست» اثر«گوته» نيز به‌عنوان يكي از بزرگ‌ترين خواسته‌هاي فاوست نمود مي‌يابد، كه تمثيلي از اوج خواهش‌هاي نفس است. به‌علاوه، تفاوت رفتاري «مارگريت» و هلن را در اين اثر مي‌بينيم، هلن كه باعث گمراهي فاوست شده در نهايت ره‌سپار دوزخ مي‌شود، و مارگريت كه از گناهش توبه كرده، رستگار شده و فاوست به بركت دعاي او نجات پيدا مي‌كند.