صنايع نساجي ايران دوره رضا شاه

معمولاً اقتصاددان ها نيازهاي اساسي و اوليه انسان را به سه دسته خوراك، پوشاك و مسكن تقسيم مي كند. تا سده نوزدهم تقريباً بيشتر نياز پوشاك ايران در داخل كشور توليد مي شد و تا اندازه اي هم برخي از پارچه ها نفيس صادر مي گرديد. اما از اين پس به تدريج ايران به واردكنننده منسوجات تبديل شد. به گونه اي كه در آغاز سده بيستم منسوجات بيشترين سهم در كالاهاي وارداتي داشت. بنابراين در دوره پهلوي يكم با توجه به شرايط اقتصاد جهاني ضرورت توليد كارخانه اي پارچه در داخل بيشتر شد و در نتيجه تكاپو هايي از سوي دولت و بخش خصوصي براي توليد پارچه در داخل كشور به راه افتاد. اين جستار با روش توصيفي و تحليلي با استفاده از گزارش هاي اقتصادي اين دوره به دنبال پاسخ به اين پرسش است كه ضرورت هاي ايجاد صنايع نساجي در اين دوره چه بود و چه دستاوردي داشت؟ دستاوردهاي پژوهش نشان مي دهد كه شرايط اقتصاد بين الملل پس از جنگ جهاني يكم و به ويژه بحران اقتصادي 1929 باعث روي آوردن به سرمايه گذاري در صنعت نساجي شد. در نتيجه، با پشتيباني و سرمايه گذاري مستقيم دولت و حمايت هاي گمركي و اقتصادي از توليدات بخش خصوصي كارخانه هاي نساجي گسترش يافت. گسترش توليد كارخانه هاي نساجي ضمن ايجاد اشتغال در داخل كشور و جلوگيري از خام فروشي محصولات اوليه مانند پنبه و پشم، باعث مي شد تا بخش زيادي از نيازهاي كشور تأمين و از واردات آن جلوگيري شود.