نقش كارگاه هاي صنايع دستي عصر صفويه در توسعه محور شمالي – جنوبي

كشور ايران با توجه به موقعيت جغرافياي خود بر مسير راه هاي مهم شرق به غرب جهان قرار گرفته است. اين مسير توانسته است منافع فراواني را متوجه ممالك، شهرها و آبادي هاي درون آن به همراه داشته باشد. در دوره هاي مختلفي از تاريخ اين نقش پررنگ تر شده است. به گفته بسياري از سياحان، دوره صفوي از جمله آنهاست كه با توجه به شرايط سياسي آن روزگار، و هوش و درايت شاه عباس اول، ايران توانست به منتها درجه پيشرفت و رفاه دست يابد. شاه عباس اول مسائل سياسي و قدرت نظامي را براي اهداف تجاري و توسعه اقتصادي به كار گرفت و از منافع آن براي توسعه زيرساختي بهره برد. در كنار آن نيز تجار و مردم از اين توسعه بهره بردند. سرزمين هاي مختلف ايران در طول راه ها دچار توسعه شدند و اين محدود به نقاط و شهرهاي خاص نبود. در اين دوره راه شمالي- جنوبي، كه ابريشم ركن اصلي تجارت در آن بود، مورد توجه قرار گرفت. پايتختي شهر قزوين كه در اين مسير واقع شده است به توسعه راه شمالي –جنوبي سرعت بيشتري داد. گيلان به عنوان توليد كننده اصلي ابريشم و قزوين و اصفهان هر يك جداگانه مركزيتي براي انتقال كالاهاي توليدي بودند. توليد فرش و ظروف چيني در كارگاه هاي سلطنتي به ويژه در كاشان و اصفهان و انتقال آن ها از طريق اين راه نيز به توسعه همه جانبه مسير شمالي –جنوبي منتهي شد. ناگفته نماند كه به دليل سياست هاي بين المللي روز، راه شمالي –جنوبي به بندرعباس به عنوان يك شيوه حمل و نقل يعني تجارت دريايي، مجدد مورد استفاده قرار گرفت.