مديريت طبيعت يا مديريت خودمان؟

Managing nature or managing ourselves?

فعاليت‌هاي انساني تعادل طبيعي را در هم شكستند و منجر به تضادهاي زيادي بين محيط زيست و انسان شده‌اند. بر همين اساس، در حال حاضر نياز مبرم به مديريت طبيعت و محيط زيست وجود دارد. هر چند بايد توجه داشت كه در اين نوع مديريت به جاي مديريت خود محيط زيست طبيعي، بايد به مديريت فعاليت‌هاي انسان‌ها پرداخته شود. بنابراين لازم است مشخص شود كه عمده‌ترين فعاليت‌هاي انساني مرتبط با محيط زيست كدام‌ها هستند و انگيزه‌هاي اصلي اين فعاليت‌ها چيست. اگر ما به مفهوم مباشرت محيط زيست با اين ديدگاه كه نسل‌هاي آينده سامانه محيط زيست تحت تأثير قرار گرفته را به ارث خواهند برد، متعهد شويم، ضرورت شناسايي روش‌هاي قابل پيگيري كه اثر پيشرفت‌هاي انساني در آينده را مي‌توانند در رابطه با شرايط پوياي محيط زيست مورد ارزيابي قرار دهند، آشكار مي‌شود. طبيعت منابعي دارد كه مي توان آن‌ها را مورد استفاده و مديريت قرار داد، اما رويكردهاي ناكافي يا نامناسب مي‌توانند طبيعت را خطرناك كنند. طبيعت به هيچ وجه به خودي خود مفهومي ندارد، چون نه خوب است و نه بد. اين به انسان بستگي دارد كه طبيعت را چگونه مديريت مي‌كند و مهم‌تر از آن، چگونه خود انسان را بايد مديريت كرد تا از تشديد يا ايجاد خطرات و مخاطره‌آفريني جلوگيري نمود. در حال حاضر بشر مي‌داند كه چگونه زيرساخت‌هايي براي مقاومت در برابر بيش‌تر سيل‌ها، زمين‌لرزه‌ها، طوفان‌ها، فعاليت‌هاي آتشفشاني و ساير بلاياي طبيعي و انساني ايجاد كند. با وجود اين دانش، انسان‌ها هميشه آنچه را كه مي‌دانند اجرا نمي‌كنند، به اين معني كه چنين رويدادهايي منجر به جراحت، مرگ و آسيب به خانه‌ها و زيرساخت‌ها مي‌شوند. چرا بشر به‌طور مستمر از دانش خود براي جلوگيري از بلايا استفاده نمي‌كند؟