سازگاري همورئولوژيكي ناشي از فعاليت هاي ورزشي بر عملكرد تنفسي

همورئولوژي ورزشي موضوع بسياري از تحقيقات انجام شده بر روي ورزشكاران ،افراد بي تحرك و بيماران است كه از بيماري هاي مختلفي رنج مي برند. در بيشتر روش هاي تمريني تغييراتي در ويژگي گلبول هاي قرمز مشاهده مي شود كه يكي از شايع ترين آنها تغيير شكل پذيري گلبول هاي قرمز است كه در بيشتر رويدادهاي ورزشي پرتنش وفعاليت هاي كاري سنگين رخ مي دهد. لاكتات خون كه باعث كاهش سلول هاي قرمز و انعطاف پذيري آنها مي شود،حاكي از سختي وعدم انعطاف پذيري سلول هاي قرمز در نتيجه ورزش مي باشد.بنابراين مي توان گفت كه بين غلظت وتراكم لاكتات و ميزان سختي سلولهاي قرمز در هنگام ورزش ارتباط وجود دارد.از سوي ديگر كمبود اكسيژن موقت در بافت به دليل مصرف بيش از حد اكسيژن در عضله فعال و تامين ناكافي اكسيژن در سطح ريوي در برخي از افراد تمرين كرده ثابت شده است كه اين امر منجر به شكل گيري راديكال هاي آزاد مي گردد. مطالعات نشان داده اند كه استرس اكسايشي در طول فعاليت ورزشي حاد با اختلالات همورئولوژيكي همراه است،هر چند كه مكانيسم آن به وضوح آشكار نشده است. از آنجا كه عملكرد ورزشي به ظرفيت حمل اكسيژن به عضله در حال فعاليت وابسته است، تعجب آور نيست كه ببينيم عملكرد ورزشي در اثر بالا بردن هماتوكريت در اثر تمرين در ارتفاع، دوپينگ خوني و يا تزريق اريتروپوييتين افزايش يابد. به اين علت كه اريتروپوييتين به واسطه مهندسي زيستي به طور وسيعي قابل دسترس شده است، دوپينگ با اين هورمون در بسياري از ورزش ها محبوبيت پيدا كرده است. اما، منطق اين نوع دوپينگ با اطلاعات فيزيولوژيكي بحث شده در بالا تناقض دارد.تحت شرايط عادي، همبستگي معكوس معناداري بين هماتوكريت و آمادگي جسماني وجود دارد.بنابراين در رشته هاي مختلف ورزشي، الگوي همورئولوژيكي متفاوت از بيشتر ورزشها مي باشد.