اثر مشابه يك جلسه فعاليت هوازي وامانده‌ساز بر تحمل گلوكز و سطح انسولين در دوندگان سرعتي و استقامتي نخبه

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه تحمل گلوكز و سطح انسولين خون در دوندگان سرعتي و استقامتي نخبه پس از يك جلسه فعاليت هوازي وامانده‌ساز طراحي گرديد. روش ‎شناسي: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون با اندازه‌گيري مكرر بود. تعداد 16 دونده سرعتي و استقامتي واجد شرايط پژوهش شركت كردند. اولين مرحله خونگيري در صبح روز آزمايش در حالت استراحت، ناشتا و نيم ساعت قبل از اجراي آزمون از سياهرگ بازويي در وضعيت نشسته براي سنجش سطوح انسولين و گلوكز خون انجام شد. سپس، آزمودني‌ها بر روي نوار گردان به اجراي آزمون بروس به عنوان يك جلسه تمرين هوازي وامانده‌ساز پرداختند و بلافاصله پس‌ازآن، دومين مرحله خونگيري به صورت مشابه انجام گرديد. در مرحله بعد، محلول گلوكز به‌صورت نوشيدني دهاني به هر دو گروه آزمودني‌ها داده شد. مرحله سوم و چهارم خونگيري 30 و 120دقيقه بعد از مصرف محلول گلوكز انجام شد. به منظور تجزيه و تحليل نتايج از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري و آزمون تعقيبي توكي همراه با اصلاحيه بونفروني با استفاده از نرم افزار آماري SPSS نسخه 18 استفاده شد. يافته‌ها: در دونده‌هاي سرعتي، سطح گلوكز خون 30 و 120 دقيقه پس از فعاليت به ترتيب 7/34 و 05/21 درصد افزايش يافت (05/0 P)؛ بعلاوه، سطح گلوكز خون 30 دقيقه پس از فعاليت در دوندگان سرعتي 2/20 درصد نسبت به بلافاصله پس از فعاليت افزايش معني‌داري نشان داد (05/0 P). در دوندگان استقامتي، سطح گلوكز خون بلافاصله پس از فعاليت 03/22 درصد افزايش داشت؛ اين افزايش، 30 دقيقه پس از فعاليت 3/31 درصد بود (05/0 P). سطح انسولين خون 30 دقيقه پس از فعاليت در دوندگان سرعتي 4/67 درصد و در دوندگان استقامتي 2/78 درصد گزارش شد؛ انسولين خون 120 دقيقه پس از فعاليت در دوندگان سرعتي 8/77 درصد و در دوندگان استقامتي 6/82 درصد بالاتر از حالت استراحت بود (05/0 P). نتيجه‎ گيري: با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي‏توان گفت دوهاي سرعتي و استقامتي به يك ميزان منجر به بهبود تحمل گلوكز مي‌گردد.