تأثير مقايسه خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت واليبال

عوامل روانشناختي ازقبيل خودگفتاري در توسعه مهارت نقش دارند. هدف اين پژوهش، مقايسه تأثير خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت واليبال در دانش‌آموزان پسر شهر اردبيل بود. پژوهش حاضر كاربردي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود و از مهارت دريافت واليبال از طريق آزمون ميداني استفاده شد. شصت دانش‌آموز پسر مدارس متوسطه شهر اردبيل (13 تا 18 سال) نمونه‌هاي پژوهش را تشكيل دادند. آن‌ها به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در سه گروه خودگفتاري آموزشي، خودگفتاري انگيزشي و كنترل قرار گرفتند. آزمودني‌ها به‌مدت شش‌هفته، هر هفته سه‌جلسه و هر جلسه 45 دقيقه، مهارت را در سه بلوك، هر بلوك شامل 10 كوشش اجرا كردند. آزمودني‌ها قبل از اجراي تكليف، در گروه خودگفتاري آموزشي از عبارات «دقت كن و يارت را ببين» براي پاس و در گروه خودگفتاري انگيزشي از عبارت «حالا» براي پاس استفاده كردند. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد، در مقايسه با گروه كنترل، خودگفتاري آموزشي و انگيزشي بر عملكرد و يادگيري مهارت دريافت واليبال تأثير معناداري داشت ولي بين دو گروه تجربي تفاوت معناداري وجود نداشت.