تحليل روش‌شناختي مواجهه سهروردي با خود

سهروردي با رويكرد پديدارشناسانه به اين امر دست مي‌يابد كه حقيقت انسان جوهر مجرد يا اعضاي مادي بدن نيست بلكه نور محض است. اما مسئله اصلي اين است كه آيا وي روش كشف خود و رسيدن به حقيقت انسان را از فلاسفه مشاء مي‌گيرد؟ چگونه خود را كشف مي‌كند؟ به نظر مي‌رسد سهروردي هرچند در نفس‌شناسي خود از حيث روش‌شناسي مانند ابن‌سينا از فرضيه انسان معلّق در هوا صحبت نمي‌كند اما همچنان از حيث روشي در چارچوب مشايي طي طريق مي‌كند. در واقع تحليل رابطه انسان با «خود» با مكانيسم نور و ظلمت هرچند جزء نوآوري‌هاي سهروردي در مسئله خودآگاهي است ولي به رغم اين تحليل محتوايي بديع، از حيث روشي تفاوت چنداني با اسلاف خويش ندارد. بحث تحليل محتوايي انديشه سهروردي در بحث خودآگاهي چه بسا به نحو استطرادي مطرح شود ولي تحليل روش‌شناختي رويكرد سهروردي به «خود» با تكيه بر دو رويكرد هستي‌شناختي و معرفت‌شناختي، اشاره به نوآوري‌هاي وي و مقايسه وي با فلاسفه مشاء مسئله اصلي اين مقاله مي‌باشد.