مداخله‌هاي اثربخش در پيشگيري از گرايش جوانان در اقدام به خودكشي

به نظر مي‌رسد كه طي چند سال اخير جواناني كه داراي افكار خودكشي بوده و يا اقدام به خودكشي كردند افزايش يافته و از طرفي شاهد فقدان ساز و كار و مدل‌هاي اثربخش در پيشگيري از گرايش جوانان به سمت خودكشي هستيم. لذا واكاوي دلايل بروز اقدام به خودكشي و همچنين برنامه‌ها و مدل‌هاي موثر در پيشگيري از خودكشي و درمان داراي اهميت است. هدف از انجام اين پژوهش بررسي و شناسايي دلايل خودكشي جوانان شهر تهران به منظور برنامه ريزي و طرح پيشنهادهاي سياستي و ارائه مداخله هاي مناسب جهاني جهت پيشگيري از گرايش به خودكشي است. روش اين پژوهش مرور سيستماتيك بوده و از روش مطالعه كتابخانه اي براي جمع آوري اطلاعات استفاده گرديد. بر اين اساس سعي شد كه كليه منابع مطالعاتي اعم از مقاله ها، كتاب ها و طرح هاي پژوهشي مرتبط مورد بررسي قرار گيرند. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش دلايل بروز اقدام به خودكشي در بين جوانان متعدد است كه مي‌توان به طيفي از عوامل نظير افسردگي، تغيير ماهيت عشق و شكست‌هاي عاطفي، مشكل هاي مالي و فقدان چشم انداز پيرامون آينده، تغيير در حوزه فرهنگ و رسانه، كمبود تاب‌آوري و ضعف برنامه‌هاي پيشگيري، درمان و مداخله اشاره نمود. بر اساس مطالعه هاي موجود ‌مدل‌هاي مداخله موثر شامل مداخله هاي كوتاه، تماس‌هاي تلفني، مداخله هاي ارتقاء دهنده سلامت، پيگيري، سياست‌هاي اجتماعي موثر، برنامه هاي آموزشي مديريت افسردگي، رفتاري و باليني، مداخله هاي مشاوره اي بر اساس راهبرد شناختي-رفتاري و آموزش مراقبان بوده است. بر اساس نتايج اين پژوهش عوامل مختلف ژنتيك، فردي، تغييرهاي خانوادگي و تحول هاي اخير در حوزه فرهنگ و رسانه، مشكل هاي اقتصادي، نااميدي، انزوا، بحران معنا و افزايش اختلال هاي رواني نظير افسردگي در بين جوانان منجر به خودكشي مي‌شود و براي پيشگيري و كاهش آن نيازمند طيفي از مداخله هاي روان-شناختي، دارويي، پيگيري و مراقبت اجتماعي و اجراي برنامه‌هاي آموزشي و توانمندسازي فردي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي هستيم.